Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 25 maja 2016 r.

Powód W. C. wniósł o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwoty 11911,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 4 lutego 2014 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd P. (...) stanowiący własność R. G.. Sprawca kolizji posiadał polisę OC w pozwanym Towarzystwie (...). Poszkodowany zgłosił w tym samym dniu szkodę. W toku likwidacji szkody pozwany pismem z dnia 27 lutego 2014 r. poinformował poszkodowanego o ekonomicznej nieopłacalności naprawy i ustaleniu odszkodowania metodą szkody całkowitej, szacując należne powodowi odszkodowanie na 85200 zł. Ubezpieczyciel nie wypłacił jednak żadnych kwot. Pismem z dnia 20 maja 2014 r. ubezpieczyciel wskazał, że odmawia wypłaty odszkodowania bowiem nie została stwierdzona wina sprawcy szkody wyrokiem sądu. Jednocześnie ubezpieczyciel nie podjął żadnych czynności zmierzających do ustalenia okoliczności wypadku, a w szczególności nie wystąpił do Sądu prowadzącego sprawę przeciwko sprawcy szkody o wykroczenie z wnioskiem o doręczenie kserokopii dokumentów zgromadzonych w sprawie. Pismem z dnia 29 stycznia 2015 r. ubezpieczyciel został poinformowany o wydaniu wyroku skazującego w sprawie przeciwko sprawcy szkody, mimo to nadal nie wypłacił bezspornej części świadczenia. W dniu 5 marca powód wystąpił do (...) o wszczęcie postępowania nadzorczego i nałożenie sankcji na ubezpieczyciela, co spowodowało, że w dniu 12 marca 2015 r. pozwany wypłacił bezsporną kwotę świadczenia w wysokości 98300 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowi skapitalizowane odsetek za okres od dnia 7 marca 2014 r., tj. dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu na wypłatę odszkodowania - do dnia 12 marca 2015 r (pozew, k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że neguje roszczenia zgłaszane przez powoda w niniejszym postępowaniu co do zasady oraz co do wysokości. Wskazał, że podjął właściwe czynności zmierzające do likwidacji przedmiotowej szkody z należytą starannością, a na przeszkodzie do zakończenia postępowania likwidacyjnego i przyjęcia odpowiedzialności za zdarzenie stały jednak krańcowo rozbieżne stanowiska uczestników zdarzenia, toteż wyjaśnienie tych rozbieżności było możliwe jedynie na podstawie wyroku sądowego ustalającego podmiot odpowiedzialny za zdarzenie z dnia 4 lutego 2014 r. W tym stanie rzeczy w ocenie pozwanego brak podstaw do przyjęcia, że pozwany pozostawał w opóźnieniu z wypłatą należnego świadczenia odszkodowawczego (odpowiedź na pozew, k. 43-45).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 4 lutego 2014 r. ok. godz. 13.30 w W. na ul. (...) w wyniku szkody komunikacyjnej uległ zniszczeniu pojazd marki P. (...) o nr rejestracyjnym (...) należący do R. G.. Sprawca zdarzenia – kierujący pojazdem V. o nr rejestracyjnym (...) M. M., włączając się do ruchu z parkingu przy ul. (...), chcąc jechać ul (...) w kierunku ul. (...), nie zachował należytej ostrożności i wymusił pierwszeństwo przejazdu, wjeżdżając na środek jezdni – wprost przed nadjeżdżający samochód marki P. (...) o nr rejestracyjnym (...). M. M. posiada polisę (...) nr (...) u pozwanego. W dniu zdarzenia, tj. 4 lutego 2014 r., R. G. zgłosił szkodę pozwanemu (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. (okoliczności bezsporne, kserokopia akt szkodowych k.67-97 oraz akta szkody w wersji elektronicznej – płyta CD k.45).).

Pismem z dnia 27 lutego 2014 r. (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. poinformowało R. G., że przeprowadzona analiza oceny wielkości charakteru uszkodzeń wykazała, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona, toteż wielkości szkody ustalono zgodnie z art. 361 i 363 k.c. – metodą różnicową. W tym stanie rzeczy wysokość szkody ustalono jako wartość rynkową pojazdu określoną w wysokości 142000 zł pomniejszoną o wartość pozostałości ustaloną na kwotę (...), tj. 85200 zł (pismo z dnia 27 lutego 2014 r. k. 9-10).

Pismem z dnia 20 maja 2014 r. (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. poinformowała R. G., że na podstawie analizy zgromadzonych dotychczas w toku postępowania wyjaśniającego informacji i dokumentów nie było możliwe ustalenie odpowiedzialności ubezpieczyciela z uwagi na toczące się postępowanie prowadzone przez Policję, które ma na celu ustalenie okoliczności przedmiotowego zdarzenia oraz osoby odpowiedzialnej za powstanie zdarzenia (pismo z dnia 20 maja 2014 r. k. 11-12).

R. G. zawarł z W. C., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) w K. umowę cesji praw do odszkodowania, na mocy której R. G. przeniósł na rzecz powoda W. C. wszystkie swoje prawa do świadczeń związanych z odszkodowaniem dotyczącym kolizji drogowej z dnia 4 lutego 2014 r., za które odpowiedzialny jest sprawca wypadku M. M., który ma podpisaną aktualną polisę z ubezpieczycielem (...) S.A. (okoliczność bezsporna, umowa cesji wierzytelności – k. 17-18).

Pismami z dnia 17 czerwca 2014 r. oraz 2 lipca 2014 r. powód zwrócił się do pozwanego o zmianę decyzji z dnia 20 maja 2014 r. i ustalenie wysokości szkody poniesionej przez poszkodowanego i należnego odszkodowania oraz niezwłoczną wypłatę bezspornej części, wskazując, że Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji zakończył czynności wyjaśniające w sprawie zdarzenia drogowego zaistniałego w dniu 4 lutego 2014 r., w wyniku czego został do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie skierowany wniosek o ukaranie przeciwko M. M. (wniosek z dnia 17 czerwca 2014 r. k. 13-14, wniosek z dnia 2 lipca 2014 r. k. 15).

Pismami z dnia 10 lipca 2014 r. i 16 lipca 2014 r. (...) S.A. V. (...) w W. poinformowała powoda, że materiał zgromadzony w aktach sprawy nie pozwala na przyjęcie odpowiedzialności za przedmiotową szkodę w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC, wskazując jednocześnie, że po otrzymaniu prawomocnego wyroku Sądu potwierdzającego wyłączną winę ubezpieczonego powróci do sprawy (pismo z dnia 10 lipca 2014 k.19-20, pismo z dnia 16 lipca 2014 k.21-22).

Wyrokiem nakazowym z dnia 4 sierpnia 2014 r., prawomocnym z dniem 21 stycznia 2015 r., Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawie o sygn. akt XI W 4757/14 uznał M. M., obwinionego o to, że w dniu 4 lutego 2014 r. ok. godz. 13.30 na ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 17 ust. 1 i 2 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki V. nr rej. (...), włączając się do ruchu nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki P. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując uszkodzenia obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona określone w art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. skazał go na karę grzywny w wysokości 600 zł (wyrok nakazowy k. 29).

Pismem z dnia 29 stycznia 2015 r. powód zwrócił się do pozwanego o wypłatę bezspornej kwoty odszkodowania, wskazując że w dniu 4 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie wydał wyrok, prawomocny z dniem 21 stycznia 2015 r. – w którym uznał M. M. winnym zdarzenia z dnia 4 lutego 2014 r. (wniosek z dnia 29 stycznia 2015 r. k. 27-28).

Pismem z dnia 26 lutego 2015 r. (...) S.A. V. (...) w W. poinformowała powoda, że zwrócono się do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie o przesłanie kompletu dokumentacji zgromadzonej w sprawie (pismo z dnia 26 lutego 2015 r. k. 30).

W dniu 5 marca 2015 r. powód złożył do Komisji Nadzoru Finansowego wniosek o wszczęcie postępowania nadzorczego wobec (...) S.A. V. (...) w W. z powodu rażącego naruszenia przepisów ustawy (wniosek z dnia 5 marca 2015 r. k.31-35).

W wiadomości e-mail z dnia 11 marca 2015 r. wysłaną przez M. S. do S. D. stwierdzono: „Szkoda zgłoszona w lutym 2014. W czerwcu 2014 otrzymaliśmy informację z policji, iż sprawcą jest V., a przeciwko poszkodowanemu toczyło się postępowanie z uwagi na kierowanie pojazdem bez uprawnień. Powyższe nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności. Z uwagi na okoliczności powstania zdarzenia kierujący V. zawracając nie zachował odpowiedniej ostrożności i wjechał bezpośrednio pod P.. Abstrahując od powyższego w styczni 2015 r. pełnomocnik poszkodowanego składa wyrok prawomocny skazujący kierującego V.. Od stycznia nic w szkodzie się nie dzieje. Proszę o pilne przygotowanie wypłaty odszkodowania” (akta szkody w wersji elektronicznej – płyta CD k.45).

Pismem z dnia 10 kwietnia 2015 r. (...) S.A. V. (...) w W. poinformowała powoda, że w dniu 12 marca 2015 r. na rzecz A. W. C. została zrealizowana wypłata odszkodowania w kwocie 98300 zł (pismo z dnia 10 kwietnia 2015 r. k. 36).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów oraz korespondencji mejlowej, albowiem nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

W istocie stan faktyczny nie był w niniejszej sprawie sporny, zaś osią sporu były jedynie zagadnienia stricte prawne, tj. określenie daty, od której pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe pozostawało w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia wobec powoda. Kwestia te – jako że sprowadza się do analizy prawnej – będzie stanowić przedmiot dalszych rozważań.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Powód wywodził swoje żądanie z umowy cesji wierzytelności zawartej z R. G., na mocy której R. G. przeniósł na rzecz powoda W. C. wszystkie swoje prawa do świadczeń związanych z odszkodowaniem dotyczącym kolizji drogowej z dnia 4 lutego 2014 r., za które odpowiedzialny jest sprawca wypadku M. M., który zawarł umowę ubezpieczenia OC z ubezpieczycielem (...) S.A. (...) z siedzibą w W.. Podstawą prawną tak sformułowanego żądania jest art. 509 § 1 i 2 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Powód domagał się zasądzenia skapitalizowanych odsetek od kwoty przyznanego odszkodowania od dnia 7 marca 2014 r., tj. dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu na wypłatę odszkodowania - do dnia 12 marca 2015 r. Przy czym podkreślić należy, że strona pozwana nie kwestionowała co do zasady swej odpowiedzialności wynikającej z powołanych przepisów, w tym tego, że w dniu zdarzenia sprawca szkody był objęty ochroną ubezpieczeniową u pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej oraz że ponosi on wobec powoda odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie z dnia 4 lutego 2014 r., która determinuje odpowiedzialność ubezpieczyciela, co znalazło wyraz w wypłacie na rzecz powoda w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania w kwocie 98300 zł. Przedmiotem sporu była natomiast jedynie data, od której pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe pozostawało w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia wobec powoda, tj. wysokość należnych powodowi odsetek.

Odnosząc się do tak określonego żądania, zauważyć należy, że w myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W braku określenia przez umowę stron stopy procentowej obowiązują odsetki ustawowe – art. 481 § 2 k.c. Opóźnienie się w spełnieniu świadczenia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia go w czasie właściwym. W tym zakresie decydujące znaczenie ma przepis art. 817 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. § 1. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Stosownie do § 2 powołanego uregulowania, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Po bezskutecznym upływie tego terminu wierzyciel może domagać się odsetek za opóźnienie (por. uchwałę SN z dnia 9 czerwca 1995 roku, sygn. III CZP 69/95). Zgłoszenie szkody nakłada bowiem na zakład ubezpieczeń oznaczone obowiązki: w drodze postępowania likwidacyjnego musi ustalić zakres swojej odpowiedzialności, a następnie spełnić świadczenie albo odmówić jego spełnienia.

Poza wszelką wątpliwością pozostaje, że co do zasady ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Dla nadejścia terminu płatności świadczenia ubezpieczyciela wystarczające jest otrzymanie zawiadomienia o wypadku, przy czym nie jest istotne, kto dokonuje takiego zawiadomienia.

Dopiero w sytuacji, kiedy w terminie 30 dni nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia, świadczenie to powinno być spełnione w ciągu czternastu dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności, ocenianej zgodnie z dyspozycją art. 355 § 2 KC, wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Zawsze jednak bezsporną część świadczenia zakład powinien spełnić w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Ustawodawca, ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia, wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej

Sąd podziela przy tym stanowisko zarówno doktryny jak i judykatury, że żaden przepis prawa z zakresu ubezpieczeń nie utożsamia kwestii wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia wysokości szkody z koniecznością wyczekiwania na zamknięcie śledztwa, dochodzenia, wydania opinii biegłego sądowego czy wyroku sądu ( podobnie wyr. SA w Krakowie z 4.2.2015 r., I ACA 1595/14. Legalis, E. Gniewek, P. Machnikowski (2016), Kodeks cywilny. Komentarz do art. 817 k.c.). Nic nie stoi bowiem na przeszkodzie, by wyjaśnienie powyższych okoliczności nastąpiło w drodze czynności składających się na proces likwidacji szkody, przeprowadzonej przez wyspecjalizowana kadrę. Celem postępowania likwidacyjnego jest bowiem m.in. ustalenie zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela, wysokości szkody i wysokości świadczenia ubezpieczyciela. To właśnie w postępowaniu likwidacyjnym winno nastąpić ustalenie wysokości odszkodowania, a rolą sądu w ewentualnym procesie jest kontrola prawidłowości określenia wysokości odszkodowania. Ubezpieczyciel ma obowiązek, po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku, ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, tzn. aktywnego, samodzielnego wyjaśnienia okoliczności wypadku i wysokości szkody. Nie może obowiązku tego przerzucać na inne podmioty i biernie oczekiwać na wynik postępowania karnego ( podobnie SA w Gdańsku w wyr. z 20.7.1993 r., I ACR 443/93, W.. 1994, Nr 3, s. 42; SA w P. w wyr. z 21.4.1993 r., I ACR 93/93, W.. 1993, Nr 12, s. 24; SA w P. w post. z 8.1.1997 r., I ACA 52/96, OSA 1997, Nr 6, poz. 38; SN w wyr. z 10.1.2000 r., III CKN 1105/98, OSN 2000, Nr 7-8, poz. 134 i wyr. z 19.9.2002 r., V CKN 1134/00, L., wyr. SA w Krakowie z 29.1.2013 r., I ACA 1334/12, L., wyr. SA w Gdańsku z 17.8.2012 r., GCa 506/12, niepubl.).

Spełnienie świadczenia w terminie późniejszym może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty. Istnienie okoliczności usprawiedliwiających przekroczenie trzydziestodniowego terminu podlega indywidualnej ocenie w realiach konkretnej sprawy. Niewykazanie ich świadczy o popadnięciu ubezpieczyciela w opóźnienie ze spełnieniem świadczenia. Skutki opóźnienia określone są m.in. w art. 481 § 1 k.c. i obligują dłużnika do zapłaty odsetek (wyr. SA w Łodzi z 20.2.2014 r., I ACA 1080/13, L.; podobnie wyr. SA w Białymstoku z 21.2.2014 r., I ACA 728/13, L.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że pozwany nie wykazał istnienia uzasadnionych przeszkód uniemożliwiających wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności sprawcy wypadku z dnia 4 lutego 2014 r. w terminie nieprzekraczającym 30 dni.

Po pierwsze, do takich okoliczności nie można, wbrew twierdzeniom pozwanego, zaliczyć informacji o skierowaniu wniosku o ukaranie kierowcy P. (...) do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie. Przedmiotowe postępowanie dotyczyło prowadzenia przez R. G. pojazdu bez uprawnień, co bez wątpienia pozostawało irrelewantne dla oceny odpowiedzialności sprawcy wypadku, także w aspekcie ewentualnego przyczynienia się przez kierującego P. do zdarzenia. Podkreślenia wymaga, że powyższa okoliczność była znana pozwanemu, o czym świadczy treść wyżej powołanej korespondencji mailowej załączonej w elektronicznej wersji akt szkodowych. Na uwagę zasługuje chociażby fragment: „w czerwcu 2014 otrzymaliśmy informację z policji, iż sprawcą jest V., a przeciwko poszkodowanemu toczyło się postępowanie z uwagi na kierowanie pojazdem bez uprawnień. Powyższe nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności”.

Po wtóre wreszcie, w ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy ocena, czy M. M. ponosi wobec powoda odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie z dnia 4 lutego 2014 r, co z kolei aktualizuje odpowiedzialności pozwanego towarzystwa, nie powinna nastręczać większych trudności, zwłaszcza profesjonaliście zajmującego się likwidacją szkód, dysponującego wykwalifikowaną kadrą. Ustalenie, że kierujący samochodem V., włączając się do ruchu, nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki P. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując uszkodzenia obu pojazdów, co wynikało wprost ze sporządzonych na miejscu zdarzenia policyjnych notatek służbowych – nie pozostawia wątpliwości co do jego odpowiedzialności za szkodę. Nie uzasadnia to biernego oczekiwania na wynik postępowania karnego. Oczywiste jest bowiem w świetle przepisów prawa o ruchu drogowym, że włączający się do ruchu powinien dokonać prawidłowej obserwacji drogi i innych pojazdów, wykazać się szczególną ostrożnością i ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.

Z powyższych rozważań oraz danych co do przebiegu likwidacji szkody poza wszelką wątpliwością pozostaje, że strona pozwana nie dokonała szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Postępowanie likwidacyjne trwało bowiem rok, a zatem niewątpliwe doszło do rażącego przekroczenia terminów wynikających zarówno z § 1 jak i 2 art. 817 k.c. Okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalają na przerzucenie na powoda odpowiedzialności za niewypłacenie odszkodowania w terminie 30 dni przez pozwanego. W ocenie Sądu okres 30 dni był wystarczający do przeprowadzenia całego postępowania likwidacyjnego, w tym ustalenia odpowiedzialności sprawcy zdarzenia, zwłaszcza, że wysokość szkody nie była sporna i została ustalona już 27 lutego 2014 r. Powoływanie się na trwające postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności kierującego P. za kierowanie pojazdem bez wymaganych uprawnień było niezasadne i stanowiło nieusprawiedliwioną przyczynę naruszenia przez pozwanego jego obowiązków określonych w art. 817 k.c.

Tym samym mając na uwadze, że pozwany otrzymał zawiadomienie o wypadku już w dniu 4 lutego 2014 r., od dnia następnego po upływie 30 dni od tej daty, tj. od dnia 7 marca 2014 r. pozostawał w opóźnieniu z wypłatą powodowi odszkodowania, co czyni powództwo w całości zasadnym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek zwłoki w wypłacie odszkodowania. Skutki opóźnienia określone są m.in. w art. 481 § 1 k.c. i obligują dłużnika do zapłaty odsetek (wyr. SA w Łodzi z 20.2.2014 r., I ACA 1080/13, L.; podobnie wyr. SA w Białymstoku z 21.2.2014 r., I ACA 728/13, L.).

Zasądzając odsetki, Sąd miał na uwadze zmianę treści art. 481 § 2 k.c., który obowiązuje w obecnym brzemieniu od dnia 1 stycznia 2016 roku. W punkcie I wyroku, Sąd zasądził więc odsetki ustawowe – zgodnie z żądaniem powoda – od dnia wytoczenia powództwa, tj. od dnia 13 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz przytoczone przepisy prawa, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu Sąd wydał w oparciu o zasadę odpowiedzialności za jego wynik, przewidzianą w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Pozwany przegrał sprawę w całości, jest więc zobowiązany do zwrotu powodowi całości poniesionych przez niego kosztów procesu. Na koszty te złożyły się opłata od pozwu w wysokości 596 zł, koszty zastępstwa prawnego w wysokości 2400 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 490 z późniejszymi zmianami) oraz opata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łącznie poniesione przez powoda koszty procesu wyniosły 3013 zł i taką też kwotę należało zasądzić na jego rzecz od pozwanego, o czym Sąd orzekł w punkcie II wyroku.

SSR Paweł Szymański

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.