Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

9 grudnia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Janicki

po rozpoznaniu na rozprawie 9 grudnia 2021 roku w W.

przy udziale protokolanta Jacka Mostowskiego

sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko E. M. i R. K.

o eksmisję

1.  nakazuje pozwanym opróżnić, opuścić i wydać powodowi lokal mieszkalny numer (...) położony w W. przy ulicy (...);

2.  orzeka, że E. M. przysługuje, a R. K. nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

3.  nakazuje wstrzymanie wykonania punktu 1. wyroku w stosunku do E. M. do czasu złożenia jej przez powoda oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

4.  nie obciąża pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

I. Stanowiska stron

(...) W. wniosło o nakazanie E. M. i R. K. opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W.. Wskazało, że pozwani zamieszkują lokal bez tytułu prawnego. Wniosło o orzeczenie, że pozwanym nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu (pozew k. 3, e-protokół rozprawy z 9 grudnia 2021 r., 00:02:16-00:02:38, 00:32:47-00:34:58).

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa, ewentualnie o orzeczenie o ich uprawnieniu do najmu socjalnego lokalu, a także nieobciążanie kosztami procesu (odpowiedź na pozew k. 29, e-protokół rozprawy z 9 grudnia 2021 r., 00:02:38-00:03:26, 00:34:58-00:35:36).

II. Ustalenia faktyczne

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z 14 października 2014 r., II C 2119/13 orzeczono eksmisję pozwanych, a także J. K. z należącego do powoda lokalu przy ul. (...) w W. w związku z wypowiedzeniem umowy najmu tego lokalu z powodu zaległości czynszowych. Wyrokiem tym orzeczono, że E. M. przysługuje, a R. K. i J. K. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego (wiedza dostępna sądowi z urzędu).

E. M. 5 lutego 2018 r. zawarła z powodem umowę najmu lokalu socjalnego przy ul. (...) w W. na okres do 5 lutego 2020 r. (umowa k. 6).

W lokalu przy ul. (...) (o powierzchni 22 m2) wraz z E. K. zamieszkuje jej dorosły wnuk R. K., który w połowie dokłada się do utrzymania mieszkania (bezsporne, nadto protokół k. 8-9).

E. M. regularnie opłaca w całości czynsz i opłaty związane z lokalem przy ul. (...), który zamieszkuje, przy czym czyni to z kilkudniowymi opóźnieniami związanymi z terminem wypłaty emerytury. Zaległość dotycząca mieszkania przy ul. (...), pochodząca sprzed lipca 2018 roku, w łącznej kwocie wraz z narosłymi odsetkami i kosztami ok. 20 000 zł, nie została spłacona (zeznania pozwanej E. M., e-protokół rozprawy z 9 grudnia 2021 r., 00:04:46-00:20:48, wyciąg z konta księgowego k. 51-54).

E. M. ma 69 lat, jest emerytką. Jej emerytura wynosi 916 zł netto. Otrzymuje świadczenie z pomocy społecznej w postaci bonów do dyskontu Biedronka o wartości 150 zł co miesiąc (zeznania pozwanej E. M., e-protokół rozprawy z 9 grudnia 2021 r., 00:04:46-00:20:48, odcinek emerytury k. 30).

R. K. ma 26 lat, jest zdrowy, ma wykształcenie podstawowe, pracuje jako sprzedawca, zarabia ok. 3 200 zł netto za pracę na pełny etat, poza tym czasem podejmuje się prac dorywczych tj. rozwożenia pizzy. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Od sprawy eksmisyjnej dotyczącej lokalu przy ul. (...) jego sytuacja się istotnie nie zmieniła (zeznania pozwanego R. K., e-protokół rozprawy z 9 grudnia 2021 r., 00:20:48-00:32:15).

III. Ocena dowod ów

Zgromadzone dokumenty nie budziły wątpliwości sądu, z wyjątkiem zaświadczenia pozwanego o zatrudnieniu i zarobkach, wskazujące wynagrodzenie w wysokości płacy minimalnej, podczas gdy sam pozwany zeznał, że zarabia 3 200 zł „na rękę”, co jest zgodne z doświadczeniem życiowym, biorąc pod uwagę realia (...) rynku pracy.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania pozwanej oraz – w większości – pozwanego, z tym jednak zastrzeżeniem, że za niewiarygodne, bowiem sprzeczne z faktami, sąd ocenił zeznania pozwanego, że orzekając eksmisję z lokalu przy ul. (...), sąd przyznał mu prawo do lokalu socjalnego.

IV. Ocena prawna

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Skoro pozwane od 18 grudnia 2020 r., w związku z zakończeniem umowy najmu, nie dysponują uprawnieniem do zamieszkiwania w lokalu – powód miał prawo żądać od nich jego opróżnienia, opuszczenie i wydania.

Zastosowanie w sprawie znalazły przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako u.o.p.l.). Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.o.p.l. sąd ma obowiązek w wyroku eksmisyjnym orzec, czy pozwanym przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Sąd, orzekając o tym uprawnieniu, zgodnie z art. 14 ust. 3 u.o.p.l. bierze pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 4 u.o.p.l. dla enumeratywnie wskazanych kategorii lokatorów (w szczególności dla emerytów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej) przewidziano uprawnienie do najmu socjalnego lokalu niezależnie od indywidualnej oceny ich życiowej sytuacji.

Przenosząc powyższe na realia rozpoznawanej sprawy, pozwana E. M. jako emerytka uprawniona do świadczeń z pomocy społecznej ma prawo do najmu socjalnego lokalu zgodnie z art. 14 ust. 4 pkt 4 u.o.p.l. Niezależnie od tego jej szczególna sytuacja materialna tj. utrzymywanie się z bardzo niskiej emerytury, a także dotychczasowy sposób korzystania z wynajętego lokalu socjalnego, co do którego (w przeciwieństwie do dawniej zajmowanego lokalu przy ul. (...)) rzetelnie i regularnie uiszcza wymagane opłaty czynszowe – również uzasadniałaby w ocenie sądu przyznanie jej prawa do najmu socjalnego. Istotne jest również i to, że prawomocnym wyrokiem z 2014 roku orzeczono, że prawo do najmu socjalnego jej przysługuje, a od tego czasu jej sytuacja zmieniła się jedynie o tyle, że jest o 7 lat starsza.

Z kolei, jeśli chodzi o pozwanego R. K., nie podpada on pod żadną z kategorii lokatorów, którym przysługuje „bezwzględne” uprawnienie do najmu socjalnego. Oceniając natomiast jego indywidualną sytuację materialną i rodzinną, sąd doszedł do przekonania, że najem socjalny mu się nie należy, jako że jest on w stanie własnym sumptem zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe. Sąd miał na uwadze, że pozwany jest młodym i zdrowym człowiekiem. Wprawdzie posiada jedynie podstawowe wykształcenie, jednakże również przy takim wykształceniu w obecnych realiach może zarobić pieniądze wystarczające na samodzielny najem mieszkania. Pieniądze, które zarabia pozwany (3 200 zł netto), a często wielokrotnie niższe od niego – zarabia bardzo wiele mieszkańców W., którzy muszą samodzielnie zaspokajać swoje potrzeby mieszkaniowe (pomijając już w tym miejscu, że pozwany nie jest zmuszony do mieszkania akurat w W.). Przyznawanie zatem taniego (poniżej cen rynkowych) mieszkania pozwanemu z pieniędzy podatnika byłoby zatem naruszeniem zasady równości wobec prawa w stosunku do tych wszystkich lokatorów, mających skromniejsze dochody, którzy muszą utrzymywać się samodzielnie. Nie bez znaczenia było też, że prawomocnym wyrokiem z 2014 roku orzeczono, że pozwanemu prawo do najmu socjalnego nie przysługuje, a od tego czasu sytuacja pozwanego się nie pogorszyła.

Sąd wstrzymał wykonanie eksmisji wobec pozwanej, której przyznano najem socjalny, do czasu złożenia jej stosownej oferty, na podstawie art. 14 ust. 6 u.o.p.l.

V. Koszty procesu

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Pozwana E. M. jako osoba z trudnością zaspokajająca swoje elementarne potrzeby życiowe, a ponadto w ostatnich latach rzetelnie wywiązująca się z obowiązków wobec powoda, gdyby musiała zapłacić powodowi poniesione koszty procesu, byłoby to dla niej w ocenie sądu zbyt duże poświęcenie, którego wymagać od niej nie można. Jeśli chodzi o pozwanego R. K. – jest on młodym człowiekiem, dopiero wkraczającym w samodzielność, który przeżył trudne chwile (zakład karny, placówka opiekuńcza), zamieszkiwał w lokalu, z którego został eksmitowany, wspólnie z babcią, niegdyś jego opiekunką, a jego udział w procesie obok pozwanej E. M. nie zwiększył ani trochę poniesionych przez powoda kosztów. Sąd uznał zatem, że w stosunku do obydwojga pozwanych zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek wymagający nieobciążania pozwanych obowiązkiem zwrotu powodowi kosztów procesu.

Z. ądzenia:

- odnotować uzasadnienie;

- odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda r. pr. G. przez umieszczenie w portalu informacyjnym.

W., 29 grudnia 2021 roku asesor sądowy M. J.