Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2024 roku

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Andrzej Osowiecki

Protokolant: Jacek Mostowski

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. R. (1)

przeciwko C. Towarzystwu (...) spółce akcyjej V. (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 12 000 zł (dwanaście tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 września 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 369,69 zł (tysiąc trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem odszkodowania za utracone korzyści wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 września 2021 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 460,27 zł (dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt złotych dwadzieścia siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

2.  nakazuje zwrócić powódce ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 629,39 zł (sześćset dwadzieścia dziewięć złotych trzydzieści dziewięć groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki;

4.  nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 2,30 zł (dwa złote trzydzieści groszy) tytułem wydatków uiszczonych tymczasowo przez Skarb Państwa;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 5,12 zł (pięć złotych dwanaście groszy) tytułem wydatków uiszczonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

sędzia Andrzej Osowiecki

Sygn. akt I C 799/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 lipca 2024 roku

Pozwem z dnia 14 stycznia 2022 r. (data nadania) E. R. (1) wniosła o zasądzenie od (...) S.A. V. (...) w W. kwoty:

- 18 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 maja (...). do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

- 1 369,69 zł tytułem odszkodowania za utracone korzyści w okresie od 20 maja 2021 r., do 16 czerwca 2021 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnianie począwszy od 19 sierpnia 2021 r., do dnia zapłaty.

Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew k. 3-13).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. V. (...) w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (odpowiedź na pozew k. 72-74v).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 19 maja 2021 roku E. R. (1), udała się z mężem do sklepu (...) w R.. E. R. (1) weszła do toalety damskiej i po zrobieniu dwóch kroków poślizgnęła się, przewróciła i uderzyła prawa nogą w metalowy śmietnik wiszący na ścianie. Kosz na śmieci był metalowy z ostro zakończonymi krawędziami. W wyniku zdarzenia E. R. (1) doznała urazu prawej stopy z rana ciętą grzbietu stopy na wysokości stawu skokowego oraz upadła na podłogę. Po otrzymaniu od pracownika ochrony informacji na miejsce zdarzenia udali się kierownik dyżurny wraz z pracownikiem. Udzielili oni poszkodowanej pierwszej pomocy i zadzwonili na pogotowie, ponieważ E. R. (1) źle się czuła. Ł. R. zobaczył leżąca pod toaletą E. R. (1) oraz dwóch mężczyzn udzielających jej pomocy. Otrzymał od nich informację, że poszkodowana przewróciła się w toalecie. Po wejściu do toalety zobaczył, że podłoga była mokra i nie znajdowały się na niej żadne tabliczki informujące o mokrej nawierzchni. E. R. (1) mówiła, że bardzo ją boli, następnie straciła przytomność dostała drgawek. Toalety w sklepach (...) nie były zamykane podczas sprzątania, podłoga pozostawała mokra do wyschnięcia. Klienci mogli korzystać z toalet podczas sprzątania (dowody: formularz zgłoszenia zdarzenia k. 93, zeznania świadka A. Ż. k. 179v-180, zeznania świadka Ł. R. k. 181-182, zeznania E. R. (1) k. 225-226).

W dniu zdarzenia E. R. (1) została zabrana przez zespół ratownictw medycznego do Klinicznego Szpitala Wojewódzkiego nr (...) im. J. K. w R.. Poszkodowana przeszła zbieg chirurgicznego zaopatrzenia rany. W celu dalszego leczenia E. R. (1) zgłosiła się do poradni chirurgicznej w S.. W poradni lekarz stwierdził, że rana jest zakażona, poszkodowana miała przyjmować antybiotyki i przemywać ranę. Rana była długa, płatowa. E. R. (1) zgłaszała się do poradni co tydzień przez 3-4 razy. Po miesiącu zdjęto szwy (dowody: karta informacyjna k.1 23, karta medycznych czynności ratunkowych k. 124, zeznana świadka M. N. k.180v).

E. R. (1) od 20 maja 2021 roku (tj. od dnia wypadku) do 16 czerwca 2021 roku pozostawała niezdolna do pracy i przebywała na zwolnieniu lekarskim. W zawiązku z nieobecnością utraciła wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę oraz niewypłaconych stałych godzin ponadwymiarowych w wysokości 1 369,69 zł brutto. W badaniu ortopedycznym stwierdzono bliznę wielokształtną 3,5 cm, przerośniętą, niebolesną i przesuwalna w rzucie grzbietowej powierzchni stawu skokowego prawego. Transmisja czynności ścięgien zginaczy grzbietowych stopy prawej pełna i prawidłowa. Chód prawidłowy bez utykania. Pozostałe elementy narządu ruchu bez zmian chorobowych. Uszczerbek na zdrowi oceniony na 3% w zakresie urazu stawu skokowego. Razem 3% z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Dolegliwości związane z urazami spowodowały ból w okresie do 2 tygodni od urazu w nasileniu 4st. (...) (w dziesięciostopniowej), a przez resztę okresu leczenia 3 st. Obecnie okresowo 1-2 punkty (...). Uraz i leczenie spowodowały ograniczenia w życiu codziennym: niewielkie w samoobsłudze przeze okres 1 miesiąca po urazie, niewielkie ograniczenia przeze resztę okresu leczenia, śladowe ograniczenia obecnie (dowód: zaświadczenia lekarskie k. 17, zaświadczenie k. 32, opinia biegłego specjalisty ortopedy-traumatologa k. 197-198).

W czasie rekonwalescencji E. R. (1) wymagała pomocy innych osób w czynnościach życia codziennego. Korzystała z pomocy najbliższych, córki, syna, męża oraz swojej matki, która przyjeżdżała gotować obiady oraz zajmowała się obowiązkami domowymi. E. R. (1) nie była w stanie sama się sobą zająć, ktoś cały czas musiał przy niej być. Wypadek zmienił jej zachowanie, już nie korzysta z toalet w sklepach, bo cały czas przypomina sobie o wypadku. Cała sytuacja odbiła się na relacjach rodzinnych, E. R. (1) przez wypadkiem była osobą aktywną, pływała na basenie, grała w siatkówkę w squasha. Po wypadku nie wróciła do aktywności, teraz tylko sporadycznie jeździ na rowerem. Rana nie wygląda estetycznie i E. R. (1) odczuwa dyskomfort, chodzi w długich sukienkach w spodniach i w butach z płaską podeszwą. Przed wypadkiem często zakładała szpilki i krótkie spódnice, teraz się zakrywa, aby unikać pytań o bliznę. Przed wypadkiem była pełna życia żywiołowa, aktywna sportowo. Po wypadku stała się smutna i przygaszona. E. R. (1) pracuje w szkole co wiąże się z przemieszczaniem po piętrach co po wypadku było niemożliwe (dowód: zeznania świadka D. G. k. 180-180v, zeznania świadka A. T. k. 181-181, zeznania świadka Ł. R. k. 181-182).

Pismem datowanym na 9 września 2021 roku ubezpieczyciel odmówił przyznania E. R. (1) odszkodowania. W uzasadnieniu podniósł, że w trakcie procesu likwidacji nie wykazano, że po stronie ubezpieczonego doszło do zaniedbań czy zaniechań, które doprowadziły do powstania szkody. Wskazał, że w jego ocenie wszelkie prace prowadzone na terenie sklepu były prowadzone z zachowanej należytej ostrożności (dowód: pismo E. Hestia k. 29, ugoda k. 30-30v, potwierdzenie przelewu k. 31).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, a także twierdzeń samych stron, przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez stronę przeciwną, na podstawie art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c.

Sąd ustalił stan faktyczny również w oparciu o zaznania świadków. Świadkowie D. G., A. T., Ł. R., przekazali Sądowi niezbędne informacje o faktach, co znalazło odzwierciedlenie w ustalonym przebiegu zdarzeń. Przeważająca część zeznań świadka znajduje odzwierciedlenie w dokumentach przedstawionych przez strony i zeznaniach E. R. (1). W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie kluczową kwestią było natężenie negatywnych doznań psychicznych i fizycznych wywołanych zdarzeniem, jak również kwestia postawienia potykacza informującego o śliskiej podłodze w damskiej toalecie.

Sąd nie uwzględnił zeznań świadka A. Ż. w zakresie, w jakim twierdziła ona, że stawiała tabliczkę z napisem mokra podłoga. Z zeznań wynika, że świadek nie pamięta wypadku i nie jest nawet pewna, czy wtedy sprzątała. Słowa te nie znalazły potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym ani w zeznaniach zarówno samej poszkodowanej jak i Ł. R..

Dowód z przesłuchania powódki Sąd ocenił jako wiarygodny i przydatny. E. R. (1) przedstawiła negatywne konsekwencje oraz przykre doznania, jakie spowodował u niej wypadek. Dokładne określenie zakresu tego oddziaływania, czas jego trwania i skutki jakie wywiera na życie codzienne wymagają wiadomości specjalnych, dlatego Sąd postanowił o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego ortopedy.

Opinia biegłego została sporządzona w sposób profesjonalny, a jej treść była spójna i logiczna. Badanie biegłego miało skupić się na okoliczności wskazanej w pozwie, tj. ustalanie jakich obrażeń doznała powódka w skutego zdarzenia, dotychczasowego przebiegu leczenia, ustalania stopnia uszczerbku na zdrowiu, dolegliwości bólowych spowodowanych urazem, utrudniania i ograniczeń w życiu codziennym i zawodowym. Przy sporządzaniu opinii biegły specjalista oparł się na aktach sprawy, przedstawionej dokumentacji medycznej oraz badaniu poszkodowanej przeprowadzonym w styczniu 2024 roku.

Strona powodowa zgłosiła zastrzeżenia do opinii biegłego. Natomiast Sad oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu opinii uzupełnianej, bowiem kwestie podniesione przez stronę powodową zostały wyjaśnione w pierwszej opinii, a dopuszczenie opinii uzupełniającej jedynie wygenerowałoby dodatkowe koszty.

S ąd zważył co następuje.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Powódka dochodziła w niniejszej sprawie kompensaty szkody niemajątkowej (krzywdy), żądając 18 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, oraz 1 369,69 zł tytułem odszkodowania za utracone korzyści w okresie od 20 maja 2021 roku do 16 czerwca 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie począwszy od dnia 19 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się, do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Poszkodowana żądała do pozwanego zadośćuczynienia i odszkodowania za szkodę doznaną na skutek poślizgnięcia się na śliskiej, mokrej podłodze i upadku w toalecie sklepu (...) Sp. z o.o. znajdującego się przy al. (...) w R.. W konsekwencji zasadność zgłoszonego w pozwie roszczenia uzależniona jest tego, czy w realiach niniejszej sprawy ubezpieczony ponosi odpowiedzialność cywilną (odszkodowawczą) za skutki zdarzenia, tj. upadku poszkodowanej na terenie sklepu, którego jest ubezpieczycielem.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c. osoba fizyczna lub prawna ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną drugiemu o ile szkoda ta jest typowym następstwem bezprawnego i zawinionego zachowania tej osoby (tj. pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym – art. 361 § 1 k.c.). Przy czym zachowanie może przybrać formę działania lub zaniechania. Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń doznana przez powódkę szkoda nie została spowodowana działaniem ubezpieczonego. W tym stanie rzeczy dalsze rozważania należy ograniczyć wyłącznie do oceny braku działania (zaniechania) jako formy bezprawnego zachowania sprawcy, za którego odpowiedzialność gwarancyjna ponosi pozwany.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa odpowiedzialność deliktową na gruncie kodeksu cywilnego mogą rodzić wyłącznie takie zaniechania podmiotu prawa, które dotyczą wykonania obowiązków wynikających z norm prawnych powszechnie obowiązujących tj. wyznaczonych przez nakazy przepisów prawa pozytywnego (np. karnego, cywilnego, pracy itp.) bądź też nakazy wynikające z zasad współżycia społecznego. Przyjmuje się bowiem, że bezprawność w rozumieniu reżimu deliktowego jest efektem ogólnego, normatywnego zakazu, skutecznego erga omnes, niewyrządzania sobie nawzajem szkody.

Jak ustalono, miejsce upadku powódki znajduje się na terenie sklepu prowadzonego przez podmiot, który powierzył obowiązki w zakresie utrzymania czystości ubezpieczonemu. W ocenie Sądu, nakazem wynikającym z zasad współżycia społecznego jest to, że sklep, czyli podmiot prowadzący działalność gospodarczą, charakteryzującą się powszechną dostępnością do świadczonej przez siebie usługi, powinien zapewnić takie warunki, by klienci mogli bezpiecznie się po nim przemieszczać, bez uszczerbku dla ich zdrowia, życia i mienia. W tym stanie rzeczy należy uznać, że obowiązkiem ubezpieczonego było utrzymanie w dniu 19 maja 2021 roku nawierzchni podłogi w toalecie sklepu (...) w R. w stanie umożliwiającym bezpieczne poruszanie się po niej klientów. W szczególności poprzez usuwanie śliskości powstałej w wyniku rozlania wody lub innych cieczy na podłogę.

Zgodnie z art. 429 k.c. kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności.

W niniejszej sprawie nie sposób zarzucić (...) Sp. z o.o. w W. poniesienia winy w wyborze. Nie budzi też wątpliwości, że wykonanie czynności powierzył przedsiębiorstwu, który w zakresie swej działalności zawodowej trudni się utrzymaniem czystości, w tym w obiektach wielkopowierzchniowych.

To zatem ubezpieczony ponosi odpowiedzialność za zdarzenie, a zatem zgodnie z art. 822 § 4 k.c. powódka może dochodzić odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela-pozwanego.

Przenosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w wyniku mycia toalety przez personel ubezpieczonego wystąpiło zamoczenie podłogi wodą. Z wiarygodnych zeznań świadków wynikało, że zarówno w toalecie dla klientów, jak i bezpośrednio przed wejściem do niej, nie było żadnej widocznej tablicy ostrzegawczej o świeżo umytej posadzce, czy też jakiegokolwiek innego oznaczenia o możliwości występowania mokrej nawierzchni i grożącym niebezpieczeństwie z tym związanym. Pracownik ubezpieczonego, za którego ten ponosi odpowiedzialność, nie skontrolował powierzchni podłogi ani nie wytarł powstałej śliskości oraz nie umieścił żadnej tabliczki informującej o umytej podłodze. W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu zaniechanie podjęcia przez ubezpieczonego działań zmierzających do wyeliminowania stanu zagrożenia ma charakter bezprawnego i zawinionego zaniechania rodzącego na gruncie art. 415 k.c. odpowiedzialność deliktową. W ocenie sądu, pomiędzy zaniechaniem podjęcia przez ubezpieczonego działań zmierzających do utrzymania podłogi toalety sklepowej w stanie zapewniającym bezpieczeństwo klientom a powstaniem u powódki szkody istnieje „normalny” (adekwatny) związek przyczynowy. Typową konsekwencją pozostawienia w sklepie mokrej podłogi jest możliwość poślizgnięcia się na niej klienta i jego upadek na podłoże, nawet jeśli jest nim sprawna fizycznie i młoda osoba. W konsekwencji doznana przez powódkę szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z zaniechaniem ubezpieczonego podjęcia działań zmierzających do likwidacji śliskości podłogi toalecie oraz faktu ostrzenia o niej klientów.

Bez wątpienia na skutek doznanego w wyniku upadku urazu stopy w postaci rany ciętej grzbietu stopy prawej po stronie powódki, czyli doznała uszkodzenia ciała. Powódka korzystała z opieki osób trzecich przy czynnościach dnia codziennego, co więcej, urazowi towarzyszył ból, cierpienie fizyczne i psychiczne stanowiące krzywdę w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednia sumę tytułem zadośćuczynienia. Mając na względzie charakter doznanych obrażeń ciała oraz skutki dla zdrowia powódki Sąd uznał, że właściwą i odpowiednią kwotą zadośćuczynienia powinna być suma 12 000,00 zł. W ocenie Sądu kwota ta w sposób właściwy i adekwatny wynagradzałaby poszkodowanej doznaną krzywdę. Jak ustalono E. R. (2) doznała 3% urazu stawu skokowego. Dolegliwości związane z urazem spowodowały ból w okresie 2 tygodni od urazu w nasileniu 4 st. (...), a przez resztę okresu leczenia 3st., obecnie powódka odczuwa okresowo dolegliwości na poziome ½ punkty (...). Ponadto Sąd uwzględnił, że powódka do dnia wypadku był osobą aktywną sportowo, grała w siatkówkę, piłkę, chodziła na basen, biegała, a w chili obecnej jest ograniczona zarówno społecznie, jak i prywatnie. Z zeznań świadków jednoznacznie wynika, że ma zaburzoną równowagę emocjonalną, cierpią na tym jej relacje z rodziną, nie uprawiają wspólnie sportów tak jak było to przed wypadkiem. Powódka nie może jak dotychczas ubierać obuwia na obcasie, gdyż stawanie na stopie powoduje u niej ból. Dodatkowo Sąd uwzględnił, że blizna jest znaczna, widoczna i wpływa negatywnie na samoocenę powódki, zaniżenie poczucia własnej wartości i w konsekwencji spowodowało zmianę stylu ubierania się na taki, który zakrywa bliznę. Sąd, oceniając krzywdę, ma obowiązek uwzględnić warunki osobiste osoby, która doznała krzywdy. Szpecąca blizna stanowi większą krzywdę dla młodej, dbającej o siebie kobiety, niż dla kogoś innego. W tej sytuacji Sąd uznał, że umiejscowienie blizny i jej wielkość szczególnie zwiększają rozmiar krzywdy powódki.

Sąd uznał, że kwota 12 000,00 zł jest sumą odpowiednią, rekompensującą powódce negatywne skutki krzywdy. Należy bowiem zauważyć, że suma zadośćuczynienia powinna przedstawiać odczuwalną wartości ekonomiczną, przynoszącą poszkodowanemu równowagą emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpnie psychiczne, nie będącej jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, co wynika z kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia.

W dalszej części Sąd pochylił się nad żądaniem dotyczącym zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie. Sąd miał na uwadze rozbieżność orzecznictwa w zakresie ustalania daty, od której podmiot odpowiedzialny popada opóźnienie ze spełnieniem tego rodzaju świadczenia. Według jednego z poglądów, odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należą się od dnia wyrokowania przez sąd. Inny pogląd zakłada, że odsetki powinny być zasądzone od dnia określonego w wezwaniu do jego zapłaty. W ocenie Sądu terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę, może być, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu, jak i dzień tego wyrokowania. Warto jednak pamiętać, że wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209, wyrok SN z dnia 18 stycznia 2018 roku, sygn. akt V CSK 142/17, Lex nr 2455743). Sąd uznał, że okoliczności niniejszej sprawy prowadzą do wniosku, że odsetki za opóźnienie przysługują od chwili, kiedy podmiot odpowiedzialny (w niniejszej sprawie towarzystwo ubezpieczeń) znał wszystkie kluczowe okoliczności sprawy, pozwalające ustalić właściwą wysokość zadośćuczynienia. Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, zgromadził dokumentację medyczną oraz został poinformowany o okolicznościach tej sprawy. Żadne nowe okoliczności nie ujawniły się po chwili zakończenia postępowania likwidacyjnego. Stanowisko to należy odnieść również do odszkodowania. W konsekwencji, zobowiązane do zapłaty zadośćuczynienia i odszkodowania ma charakter zobowiązania bezterminowego, dlatego przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowane wobec dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.).

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W razie braku określenia stopy procentowej obowiązują odsetki ustawowe za opóźnienie – art. 481 § 2 k.c. Opóźnienie się w spełnieniu świadczenia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia go w czasie właściwym. Zgodnie z zasadą z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Po bezskutecznym upływie tego terminu wierzyciel mógł domagać się odsetek za opóźnienie (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1995 roku, sygn. III CZP 69/95). Zgłoszenie szkody nakłada bowiem na zakład ubezpieczeń pewne obowiązki: w drodze postępowania likwidacyjnego musi ustalić zakres swojej odpowiedzialności, a następnie spełnić świadczenie albo odmówić jego spełnienia. Powódka zgłosiła21 lipca 2021roku, pozwany odmówił wypłaty odszkodowania pismem z 9 września 2021 roku, z uwagi na powyższe zasadnym było zasadzeni odsetek od tego od tego dnia tj. 9 września 2021 roku, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 wyroku.

W dalszej kolejności powódka żądała zasądzenia od powoda na swoją rzecz kwoty 1 369,69 zł tytułem utraconego zarobku. Niewątpliwie powódka na skutek wypadku nie uzyskała wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę oraz niewypracowanych stałych godzin ponadwymiarowych w wysokości 1 369,69 zł brutto w okresie kiedy przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Powyższy fakt wynika zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę w dniu 12 lipca 2021 roku. W ocenie Sądu zaświadczenie wystawione przez pracodawcę odzwierciedla rzeczywiste utracone wynagrodzenie w okresie od 20 maja 2021 roku do 16 czerwca 2021 roku, wskazać należy, ze zaświadczenie nie było kwestionowane przez pozwanego.

Kwota ta jest kwotą brutto. Rzeczywiście, powódka otrzymałaby kwotę netto wynagrodzenia, jednak w tej sytuacji nie mamy do czynienia z wypłatą wynagrodzenia, a wypłatą odszkodowania. Przede wszystkim odszkodowania za utracone korzyści nie jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych (art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a ustawy o PIT), a więc powódka odrębnie uiści podatek od tej kwoty. Natomiast co do składek na ZUS to Sąd wskazuje, że w systemie składkowym, w którym każdy odkłada na swoją emeryturę i późniejsza emerytura zależy wyłącznie od wysokości składek, zasądzenie kwoty netto pozbawiłoby powódkę całkowicie kwoty równoważnej składkom na ubezpieczenie społeczne, przynajmniej w zakresie składki emerytalnej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd postanowił o zasądzeniu na rzecz powódki kwoty 1 369,69 zł tytułem odszkodowania za utracone korzyści wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 września 2021 roku do dnia zapłaty (pkt 2 wyroku).

O zasadzie poniesienia kosztów procesu Sąd zdecydował na podstawie art. 100 k.p.c. Mając na uwadze ostateczny wynik sporu Sąd uznał, że powódka wygrała proces w 66,66% (12 000,00 zł / 18 000,00 zł * 100%), bowiem uwzględnione zostało jej powództwo co do kwoty 12 000,00 zł z dochodzonej kwoty 18 000,00 zł. Konsekwentnie pozwany zaś wygrał sprawę w 33,34%, więc w tej proporcji przysługuje mu zwrot kosztów poniesionych w sprawie. Powódka poniosła koszty 3600 z wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika, 17 zł opłata od udzielonego pełnomocnictwa, kwotę 1000,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwotę 570,61 zł tytułem kosztu opinii biegłego łącznie kwotę 5 187,61 zł. Pozwany poniósł koszty 3600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty od udzielonego pełnomocnictwa. Z uwagi na powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 460,27 zł tytułem kosztów procesu. Od zasadzenie kwoty zgodnie z art. należą się odeski za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt 4 wyroku).

W pkt. 5 sentencji wyroku Sąd orzekł o zwrocie niewykorzystanej części zaliczki uiszczonej przez powódkę na poczet wydatków związanych z opinią na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd w pkt. 6 sentencji wyroku nakazał, aby Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. pobrał od powódki, stosownie do wyniku postępowania, wydatki pokryte tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa w wysokości 2,30 zł (punkt 6 wyroku).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd w pkt 7 sentencji wyroku nakazał, aby Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. pobrał od pozwanego, stosownie do wyniku postępowania, wydatki pokryte tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa w wysokości 5,12 zł (punkt 7 wyroku).

sędzia Andrzej Osowiecki

ZARZĄDZENIE doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikowi pozwanego bez pouczenia (r.pr. P. J.). Dnia 8 sierpnia 2024 roku sędzia Andrzej Osowiecki