Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

I C 768/16

Uzasadnienie wyroku zaocznego z 5 grudnia 2016 r.

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowo-akcyjna w W. domagał się zasądzenia kwoty 2115zł 10gr wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami. Powód wskazał, że nabył od pierwotnego wierzyciela roszczenie z tytułu umowy pożyczki. Pozwany prawidłowo powiadomiony nie stawił się na rozprawie ani nie złożył odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc pożyczkobiorca zobowiązuje się do zwrotu takiej samej sumy pieniężnej, jaką otrzymał przy zawarciu umowy. W myśl art. 353 (1) kc strony w ramach swobody umów mogą zawrzeć dodatkowe postanowienia, w szczególności obciążające pożyczkobiorcę dodatkowymi świadczeniami. Wierzytelność pieniężna może zostać zbyta: w takie sytuacji na podstawie art. 509 § 1 i 2 kc nabywca staje się nowym wierzycielem dłużnika – tu: pozwanego. Stosownie do art. 481 §§ 1 i 2 kc dłużnika spóźniającego się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego obciążają odsetki ustawowe.

W ocenie Sądu powództwo nie zostało prawidłowo wykazane, do musi skutkować jego oddaleniem.

Powód twierdził, że pozwany poprzez wpłatę kwoty 0.01 zł wyraził zgodę na zawarcie umowy pożyczki z (...) Finanse Sp. z o.o. o numerze (...). Ponieważ przepisy o pożyczce nie wymagają zachowania szczególnej formy, można uznać takie oświadczenie za dopuszczalną postać zawarcia umowy pożyczki, nawet bez złożenia podpisu pod formularzem umowy załączonym do pozwu. Dla wykazania wysokości pożyczki powód przedstawił szereg wydruków, z których część zatytułowana jest „Twoje warunki umowy pożyczki w V..pl” a część zatytułowana jest „Wyciąg z rachunku bankowego”. Druga grupa dokumentów nie jest opatrzona podpisem, nie zawiera nawet nazwy banku ani nazwiska czy firmy posiadacza rachunku. Obie grupy wydruków powołują się na „umowę kwoty dodatkowej (...)”.

Przedstawione wydruki nie posiadają żadnej wartości dowodowej. Nie stanowią dokumentów urzędowych ani prywatnych i nie mogą zostać w żaden sposób zweryfikowane. Ponadto zachodzi wewnętrzna sprzeczność między nimi a twierdzeniami pozwu o złożeniu przez pozwanego oświadczenia woli zmierzającego do zawarcia umowy pożyczki. Tego rodzaju wydruki mogą zostać sporządzone na dowolnym edytorze tekstu. Nie odpowiadają przyjętym wzorom dokumentów bankowych, które nie wymagają pieczęci ani podpisu.

Ponadto powód nie wykazał w żaden sposób przejścia uprawnień od pierwotnego wierzyciela. Powód przedstawił dokument zatytułowany „porozumienie o rozliczeniu z fizyczną dostawą”, zawierający wzmiankę o przeniesieniu wierzytelności wymienionych w załączniku, podpisany przez osoby działające w imieniu pierwotnego wierzyciela i powoda. Jednakże nie zawiera on żadnych informacji o transakcji (umowie), która miałaby stanowić podstawę do przeniesienia wierzytelności, a w szczególności podstaw jej skuteczności i ważności.

Jeżeli pozwany nie stawił się na rozprawę ani nie złożył odpowiedzi na pozew, Sąd wydaje wyrok zaoczny, chyba że przytoczone przez powoda okoliczności budzą wątpliwości (art. 339 kpc). Wobec powzięcia wątpliwości co do przedstawionych okoliczności faktycznych Sąd w trybie art. 207 kpc udzielił powodowi terminu na złożenie pisma procesowego zawierającego wyjaśnienia, w szczególności co do rozbieżności pomiędzy numerami umów z poszczególnych oświadczeń. Do chwili zamknięcia rozprawy takie pismo nie wpłynęło do akt sprawy.

W tej sytuacji Sąd – kierując się dyrektywą z art. 233 § 2 kpc – musiał uznać, że powództwo nie zostało udowodnione. Powód nie wykazał, że pozwany otrzymał na rachunek bankowy pieniądze, co mogłoby dowodzić zawarcia umowy pożyczki z pierwotnym wierzycielem. Nie wykazał również skutecznego przejścia swojego uprawnienia.

Z tych wszystkich względów należało orzec jak w sentencji.