Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

POSTANOWIENIE

10 lipca 2025 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie w I Wydziale Cywilnym w Sekcji Egzekucyjnej w składzie:

Przewodniczący: sędzia Mateusz Janicki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 10 lipca 2025 r. w Warszawie

w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela J. S. przeciwko dłużnikowi M. S. o egzekucję świadczeń pieniężnych prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie Piotra Szewca pod sygn. Kmp 13/16

na skutek skargi dłużnika z 27 marca 2025 r. na postanowienie komornika sądowego z 13 marca 2025 r.

postanawia

oddalić skargę.

UZASADNIENIE

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Po pierwsze, skarżący reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie zaskarżył pkt. 3. postanowienia komornika sądowego, którym ustalono kwestionowaną w skardze opłatę. W tym zakresie postanowienie jest prawomocne, a zaskarżony pkt 4. postanowienia jest jedynie logiczną i konieczną konsekwencją prawomocnego pkt. 3.

Po drugie i kluczowe, wbrew stanowisku skarżącego komornik zasadnie umorzył postępowanie na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c., a w konsekwencji prawidłowo naliczył i obciążył dłużnika opłatą egzekucyjną.

Art. 825 pkt 1 k.p.c. i art. 824 § 1 pkt 5 k.p.c. przewidują dwie niezależne przesłanki obligatoryjnego umorzenia postępowania przez organ egzekucyjny: odpowiednio wniosek wierzyciela i pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego. Żaden przepis nie rozstrzyga zbiegu łącznego zaistnienia tych dwóch podstaw. W tej sytuacji należy uznać, że komornik powinien zastosować ten przepis, co do którego hipoteza ziściła się jako pierwsza.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, najpierw (4 marca 2025 r.) wierzyciel wniósł o umorzenie postępowania (k. 279 akt egzekucyjnych), a później (11 marca 2025 r.) sąd pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy i opatrzył wyrok rygorem natychmiastowej wykonalności (k. 289 akt egzekucyjnych). Tym samym pierwszym zdarzeniem prawnym obligującym komornika do umorzenia postępowania egzekucyjnego był wniosek wierzyciela, tak że komornik zobligowany był do umorzenia postępowania na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c.

Brak podstaw do uzależniania podstawy prawnej umorzenia (tym samym wysokości opłat egzekucyjnych oraz osoby obowiązanej do ich poniesienia) od stanu świadomości organu egzekucyjnego, jak sugeruje komornik w odpowiedzi na skargę, czy od tempa jego pracy, do czego sprowadza się stanowisko skarżącego dłużnika. Gdyby podzielić (niemającą podstawy normatywnej) koncepcję skarżącego, wówczas to, na jakiej podstawie zostanie umorzone postępowanie egzekucyjne i jakie zostaną naliczone opłaty, zależałoby wielu przypadkach (analogicznych do zaistniałego na gruncie przedmiotowej sprawy) od tego, jak długo zajęło komornikowi rozpatrzenie wniosku o umorzenie postępowania. Wykładnia prowadząca do takich konsekwencji nie zasługuje na uwzględnienie, w tym z uwagi na konieczność pewności w zakresie prawa daninowego, i w ogóle w zakresie procedur prawnych.

Ponadto wskazać należy, że zaistniała sytuacja (niewątpliwie dla dłużnika niekorzystna) jest konsekwencją zawartej przez niego ugody, a również w postępowaniu, w którym ugodę zawarto, korzystał on z pomocy zawodowego pełnomocnika. Skoro w ugodzie tej zastrzeżono obowiązek przedstawicielki ustawowej wierzyciela nie tylko uznania powództwa o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, ale i zażądania umorzenia postępowania egzekucyjnego, logiczne było, że skoro naraz złoży oba te oświadczenia, z czego jedno samo w sobie stanowi podstawę umorzenia postępowania, a drugie jedynie przesłankę wydania wyroku z uznania, który dopiero będzie stanowił taką przesłankę, to komornik umorzy postępowania na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, zasadnie komornik umorzył postępowanie na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. i na podstawie art. 29 ust. 3 u.k.k. obciążył dłużnika opłatą stosunkową. Końcowo jedynie należy wskazać, że strony, zawierając ugodę, mogły zgodnie ze swoim uznaniem rozłożyć (w stosunku wewnętrznym) ciężar tej opłaty między siebie, tak np. żeby przedstawicielka ustawowa małoletniego wierzyciela zrefundowała dłużnikowi połowę tego kosztu.

Zarządzenia:

1.  zakreślić sprawę w repertorium;

2.  odpis postanowienia doręczyć pełnomocnikowi dłużnika, a przedstawicielce ustawowej wierzyciela i komornikowi z pouczeniem o zażaleniu (poziome) i z odpisem skargi.

Warszawa, 10 lipca 2025 r. sędzia Mateusz Janicki