Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej: (...) sp. z o.o.) pozwem z dnia 13 lipca 2012 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. (dalej: (...) sp. z o.o.) kwoty 67,158 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2011 r. do dnia zapłaty i z kosztami procesu. W uzasadnieniu podano, iż w dniu 27 sierpnia 2010 r. powód zawarł z podmiotem trzecim – (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K. (dalej: (...) sp. z o.o.) umowę faktoringową nr (...), na mocy której stał się właścicielem wierzytelności (...) sp. z o.o., przysługującej tej ostatniej od strony pozwanej. Pozwana spółka została skutecznie powiadomiona o cesji wierzytelności na rzecz powoda i zobowiązała się do uiszczenia powodowi należności z faktury nr (...), wystawionej w dniu 11 kwietnia 2011 r. Z kolei, strona pozwana pokwitowała odbiór loginu i hasła do aplikacji (...) 24, oświadczając przy tym, że będzie dokonywała potwierdzeń odbioru towaru/usługi bez zastrzeżeń przez system (...) 2. Pomimo skierowanych do pozwanej spółki wezwań do zapłaty, należność nie została uiszczona (pozew k. 2-4).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. XVI Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt XVI GNc 3701/12 nakazano pozwanej spółce zapłacić na rzecz powodowej spółki kwotę 67.158 złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 11 października 2011 r. do dnia zapłaty i z kosztami procesu w wysokości 4.457 złotych (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 26).

Pozwana (...) sp. z o.o. zaskarżyła powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Uzasadniając tak zaprezentowane stanowisko podniosła, iż w momencie dostarczania towaru oraz faktury VAT nr (...) zawarła w formie ustnej porozumienie z przedstawicielem spółki (...) sp. z o.o., zgodnie z którym miała możliwość zwrotu towaru przed upływem terminu płatności w przypadku braku popytu na przedmiotowy towar, zaś (...) sp. z o.o. zobowiązał się do jego odbioru, a następnie wystawienia faktury korygującej. W związku z brakiem zainteresowania klientów na towar objęty fakturą VAT nr (...), pozwana spółka w dniach 29 września – 3 października 2011 r. dokonała zwrotu towaru spółce (...) sp. z o.o., a ta ostatnia wystawiła fakturę korygującą nr 02/10/2011 (sprzeciw k. 30-32).

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa podtrzymała dotychczas prezentowane stanowisko w sprawie (odpowiedź na sprzeciw k. 56-61).

Na rozprawie w dniu 13 marca 2015 r., bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w sprawie, w imieniu prawidłowo zawiadomionych stron nikt się nie stawił (protokół rozprawy k. 286).

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. pozostawały ze sobą w stałych kontaktach gospodarczych, których, przedmiotem była sprzedaż artykułów oferowanych przez (...) sp. z o.o. Z tytułu powyższego wystawiono w dniu 11 kwietnia 2011 r. fakturę VAT na kwotę 67.158 złotych. Na gruncie wypracowanej współpracy zdarzało się, że towar był dostarczany a następnie zwracany jeżeli się nie sprzedał. W 2010 r. była taka sytuacja kiedy została wystawiona faktura VAT na wyższą kwotę, a później była korekta i zwracano różnicę. Możliwość zwrotu towaru była do terminu płatności. Powyższe ustalenia zostały dokonane przez przedstawicieli stron. Z ramienia (...) sp. z o.o. był to A. K., a ze strony (...) sp. z o.o. – W. B. ( dowód: zeznania świadka J. S. k. 107; zeznania świadka W. B. k. 108; zeznania świadka A. K. k. 192).

W dniu 27 sierpnia 2010 r. (...) sp. z o.o. (faktor) zawarła z (...) sp. z o.o. (faktorant) umowę faktoringową nr (...), na mocy której faktor zobowiązał się do świadczenia w sposób stały na rzecz faktoranta usług faktoringowych bez przejęcia ryzyka, polegających w szczególności na nabywaniu przez faktora i dokonywaniu wykupu wierzytelności faktoranta wobec kontrahentów, dokonywaniu wypłaty środków z tytułu finansowania wykupionych wierzytelności, monitowaniu i egzekwowaniu od kontrahentów spłaty wierzytelności oraz prowadzeniu dochodzenia spłaty wierzytelności na drodze sądowej a przy tym udzielaniu na bieżąco faktorantowi informacji o świadczonych usługach za pośrednictwem programu (...) 24. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W wykonaniu umowy, faktorant zobowiązany był przedstawić faktorowi wszystkie wierzytelności, przysługujące jemu względem kontrahentów, które powstały od daty zawarcia umowy i przed tą datą. W celu wykonywania umowy, faktorant zobowiązany był korzystać z systemu (...) 24 a w szczególności jego obowiązkiem było przesyłanie drogą elektroniczną zestawień wierzytelności (dowód: umowa faktoringowa k. 5-6).

Pismem z dnia 27 sierpnia 2010 r. (...) sp. z o.o. została skutecznie powiadomiona o cesji wierzytelności na rzecz (...) sp. z o.o. (dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności k. 8).

Z kolei, w dniu 5 października 2010 r. (...) sp. z o.o. pokwitowała odbiór loginu i hasła do aplikacji (...) 24, oświadczając przy tym, że będzie dokonywała potwierdzeń odbioru towaru/usługi bez zastrzeżeń przez system (...) 2 (dowód: pokwitowanie odbioru loginu i hasła k. 9; wydruk k. 10-11).

W dniach 29 września 2011 r. – 3 października 2011 r., wobec braku zainteresowania klientów towarem objętym fakturą VAT nr (...) i tym samym jego zaleganiem w sklepie (...) sp. z o.o., dokonano jego zwrotu (...) sp. z o.o. Towar odebrał przedstawiciel spółki (...) sp. z o.o. - A. K.. Faktura na kwotę 67.158 złotych została w dniu 4 października 2011 r. skorygowana fakturą nr (...) r. do wartości „0”( dowód: faktura korygującą nr 02/10/2011 k. 41; zeznania świadka J. S. k. 107; zeznania świadka W. B. k. 108; zeznania świadka A. K. k. 192; zeznania świadka A. F. k. 264-266).

Pomimo skierowanego do (...) sp. z o.o. wezwania do zapłaty z dnia 10 listopada 2011 r., należność wynikająca z treści faktury VAT nr (...), na kwotę 67.158 złotych, nie została uiszczona (dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 12-13).

Wobec braku reakcji po stronie (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. wystąpił z żądaniem zasądzenia dochodzonej kwoty na drogę sądową (pozew k. 2-4).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Strony nie kwestionowały autentyczności złożonych dokumentów ani ich treści, zaś Sąd nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne do ustalenia stanu faktycznego. Aczkolwiek dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosowanie do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia faktycznego a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia. Z kolei dowody z dokumentów wzajemnie korelowały z treścią zeznań przesłuchanych w toku procesu świadków, które Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zostały one bowiem złożone w sposób szczery i bez woli zatajania czegokolwiek.

Sąd wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa zarówno reprezentanta strony pozwanej jak i strony powodowej, mając na względzie dyspozycję przepisu art. 302 § 1 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania stron. Zgodnie z art. 302 § 1 k.p.c. Sąd w razie niestawiennictwa strony postanowi czy dowód z przesłuchania stron należy przeprowadzić czy też pominąć ten dowód w zupełności. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1998 r., sygn. akt I PKN 505/98 (OSNAPiUS 2000, nr 3, poz. 11) Sąd II instancji może pominąć dowód z przesłuchania strony jeżeli został on dopuszczony w I instancji, a strona przez własne niestawiennictwo uniemożliwiła jego przeprowadzenie. Sąd podziela ten pogląd i wskazuje, że tym bardziej w jego ocenie możliwe jest pominięcie dowodu z przesłuchania stron w całości gdy dowód ten jest mało przydatny dla rozstrzygnięcia zaś strona żądająca jego przeprowadzenia nie jest w istocie nim zainteresowana, a składa ten wniosek dowodowy celem przedłużania postępowania. Sąd nie znalazł podstaw do usprawiedliwienia nieobecności reprezentantów stron albowiem w jego ocenie przedsiębiorca winien tak zorganizować swoją działalność by stawiennictwo w Sądzie związane niewątpliwie z jego prowadzeniem nie kolidowało z innymi czynnościami z tym związanymi. Nie wykluczając, iż w wyjątkowych okolicznościach nie da się tych obowiązków pogodzić, w niniejszej sprawie uznać należy, iż brak jest tego rodzaju kolizji.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Strona powodowa swoje roszczenie opierała na umowie sprzedaży zawartej między (...) sp. z o.o., a (...) sp. z o.o., przy czym swoją legitymację materialną i procesową w niniejszej sprawie wywodziła z zawartej z (...) sp. z o.o. umowy faktoringu. Na podstawie umowy faktoringu z dnia 27 sierpnia 2010 r. powód twierdził, iż nabył wierzytelność (...) sp. z o.o. w stosunku do pozwanego (...) sp. z o.o. Problematyka zmiany wierzyciela została uregulowana przez ustawodawcę w przepisach art. 509 i nast. k.c. Przepis art. 509 § 1 k.c. stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Jest to zatem przykład sukcesji syngularnej o translatywnym charakterze. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność, czyli prawo podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika, aby spełnił świadczenie. Podstawowym warunkiem jest to, aby wierzytelność istniała, a cedent miał prawną możliwość nią rozporządzać ( por. K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2006, s. 874-875). Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie osoba uprawnionego do żądania świadczenia. Jak słusznie wskazuje się w doktrynie, skutkiem zbycia wierzytelności z zobowiązania wzajemnego (bez przejęcia długu) jest między innymi powstanie wielostronnego stosunku zobowiązaniowego. W związku z tym w stosunku zobowiązaniowym, obok dotychczasowych stron, powstaje podmiot trzeci (nabywca), który też ma pozycję strony. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega w takiej sytuacji podziałowi na dwa odrębne stosunki. Zbywca przestaje być wierzycielem w tym zobowiązaniu, a uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia przechodzi na nabywcę wierzytelności. Druga strona zobowiązania wzajemnego zachowuje wszelkie przysługujące jej dotąd uprawnienia wierzyciela. Pozostaje też nadal dłużnikiem z tego zobowiązania, z tym że świadczenie powinna spełnić nabywcy ( por. J. Mojak, Przelew wierzytelności w polskim prawie cywilnym, Lublin 1990, s. 93). Poza zmianą osób stosunek zobowiązaniowy pozostaje nadal tym samym stosunkiem, jaki istniał poprzednio. Nie ulegają więc zmianie właściwości zobowiązania, jego przywilej czy braki. Dłużnikowi służą na ogół przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, jakie miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 k.c.). Mogą to być zarzuty związane ze źródłem powstania zobowiązania, jak i wynikłe ze zdarzeń późniejszych ( por. W. Czachórski, Zobowiązania. Zarys wykładu, Warszawa 2004, s. 369).

Przed dokonaniem szczegółowej analizy stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie należy przywołać również przepisy art. 510 § 1 i § 2 k.c., a zgodnie z którym umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania. Z zasady swobody umów wynika, że poza wskazanymi wyżej umowami nazwanymi, umowami zobowiązującymi w rozumieniu art. 510 k.c. mogą być także umowy nienazwane, jeżeli tylko strony tych umów wykreują zobowiązanie do przeniesienia wierzytelności. W szczególności będzie to umowa faktoringu lub umowa przelewu na zabezpieczenie ( por. K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2006, s. 882). W niniejszej sprawie strony zawarły umowę faktoringową.

W toku postępowania przed Sądem pozwany podniósł, iż roszczenie dochodzone przez pozwanego jest nieuzasadnione, albowiem wierzytelność w kwocie 67.158 złotych nie istniała zarówno w dniu zawarcia umowy cesji jak również w okresie późniejszym, gdyż pozwana spółka zawarła z F. ( (...) sp. z o.o.) umowę sprzedaży na próbę określoną w art. 592 § 1 k.c. Umowa ta została zatem zawarta pod warunkiem zawieszającym, zaś terminem powstania skutków czynności prawnej był termin zapłaty określony w fakturze nr (...), tj. 8 października 2011 r. Z uwagi na fakt, że strona pozwana zwróciła towar F. umowa cesji zawarta przez (...) z (...) sp. z o.o. nie miała skutków prawnych wobec pozwanego, a tym samym stronie powodowej nie przysługuje roszczenie o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem. Co więcej wskazano, że pozwany zobowiązany był do zwrotu towaru tylko i wyłącznie F.. Powód jednak zakwestionował skuteczność powyższej czynności, podnosząc jednocześnie że na skutek dokonanego na powodową spółkę przelewu dochodzonej, w niniejszej sprawie wierzytelności, pozwana jako dłużnik utraciła możliwość dokonywania ze zbywcą tej wierzytelności jakichkolwiek czynności prawnych wpływających na istnienie, zakres i trwałość wierzytelności będącej przedmiotem przelewu. W szczególności dotyczy to czynności skutkujących zwolnienie pozwanej spółki z długu, zmiany terminów spełnienia świadczenia, potrącenia umownego, rozwiązania lub odnowienia stosunku prawnego.

Przechodząc do merytorycznego rozważania zarzutów podnoszonych przez strony należy zdaniem Sądu przyjąć, iż zobowiązanie do zapłaty z tytułu zawartej z F. umowy sprzedaży wygasło poprzez świadczenie zwrotne towaru w miejsce zapłaty dokonane na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy (...) sp. z o.o. w (...) sp. z o.o. Należy bowiem zaznaczyć, iż pozwana spółka zawarła de facto umowę sprzedaży na próbę (garniturów i spodni męskich), która następnie była realizowana na podstawie jednostkowych zamówień. Celem zawarcia tej umowy było sprawdzenie, czy potencjalni nabywcy (klienci pozwanego) będą zainteresowani nabywaniem tego rodzaju produktów. Zawarcie tak skonstruowanej umowy sprzedaży było w ocenie Sądu dopuszczalnym. Zgodnie bowiem z treścią art. 592 k.c. sprzedaż na próbę albo z zastrzeżeniem zbadania rzeczy przez kupującego poczytuje się w razie wątpliwości za zawartą pod warunkiem zawieszającym, że kupujący uzna przedmiot sprzedaży za dobry. W braku oznaczenia w umowie terminu próby lub zbadania rzeczy sprzedawca może wyznaczyć kupującemu odpowiedni termin. Jeżeli kupujący rzecz odebrał i nie złożył oświadczenia przed upływem umówionego przez strony lub wyznaczonego przez sprzedawcę terminu, uważa się, że uznał przedmiot sprzedaży za dobry. W niniejszej sprawie strony umowy sprzedaży na próbę ustaliły, że kupujący nabywa towar celem jego dalszej odsprzedaży pod warunkiem rozwiązującym, tj. celem sprawdzenia popytu. Oferowana bowiem odzież męska, była w niestandardowych rozmiarach. Postanowiono, iż w razie stwierdzenia przez kupującego, iż nabyte towary nie nadają się do celu w jakim zostały przezeń nabyte (brak jest na nie popytu na lokalnym rynku, na którym działa kupujący) jest on uprawniony do zwrotu zakupionego towaru, a sprzedający zobowiązany do sporządzenia korekt wystawionej faktury VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług. Termin ziszczenia się warunku ustalono na dzień 8 października 2011 r. Tak skonstruowana umowa sprzedaży na próbę była w pełni dopuszczalna. Aczkolwiek art. 592 § 1 k.c. konstruuje umowę sprzedaży na próbę jako umowę pod warunkiem zawieszającym to jednak przepis ten stanowi jedynie regułę interpretacyjną „w razie wątpliwości”. W doktrynie podnosi się, iż art. 592 § 1 k.c. pozwala również na inne sposoby osiągnięcia celu gospodarczego sprzedaży na próbę, w szczególności zaś poprzez dodanie do umowy warunku rozwiązującego, czy umownego prawa odstąpienia przez kupującego ( por. Cz. Żuławska, w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, Tom 2, pod red. G. Bieńka, Warszawa 2007, s. 124). Jednocześnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w G. z dnia 5 czerwca 1991 r., sygn. akt I ACr 181/91, OSP 1992/2/40 przyjęto, iż wobec zmieniających się warunków gospodarczych i rozszerzenia katalogu umownych stosunków obligacyjnych należy uznać - na tle uregulowania zawartego w art. 592 k.c. - za uprawnione dopuszczenie analogii pomiędzy sprzedażą na próbę, pod warunkiem uznania przedmiotu za dobry, a sprzedażą na próbę w celu sprawdzenia popytu.

W ocenie Sądu w przedmiotowym przypadku spełnił się warunek zawieszający zawarty w umowie sprzedaży na próbę asortymentu, za które powód domaga się zapłaty, a wobec tego żądanie jego jest niezasadne. Przede wszystkim należy odwołać do wystawionej przez (...) sp. z o.o. na rzecz pozwanego faktury korygującej nr 02/10/2011, która skorygowały fakturę VAT będącą podstawą żądania pozwu do zera. Brak jest jakiegokolwiek innego wytłumaczenia wystawienia przez (...) sp. z o.o. owej faktury korygującej. Jednocześnie w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego za udowodniony należy uznać fakt odesłania przez pozwanego do (...) sp. z o.o. garniturów i spodni męskich objętych fakturą VAT nr (...). W ocenie Sądu odesłanie zakupionej przez pozwanego odzieży, a następnie wystawienie przez F. faktury korygującej, zwłaszcza w kontekście zeznań świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie, pozwala uznać za udowodniony fakt ziszczenia się warunku zawieszającego zawartego w umowie sprzedaży na próbę. Bez znaczenia w tym kontekście pozostaje okoliczność, że pozwana spółka potwierdziła prawdziwość i wymagalność należności na dzień 30 kwietnia 2011 r., podpisując dokument informujący o wysokości salda należnego powodowi. Powyższe oświadczenie zostało złożone bowiem jeszcze przed zwrotem spornego towaru. Bezspornym jest bowiem, iż wierzytelność objęta żądaniem pozwu istniała w obrocie, niemniej jako wierzytelność warunkowa.

Jak już bowiem zaznaczono na wstępie, cesja wierzytelności nie zmienia jej charakteru i treści. Skoro na powoda została przeniesiona wierzytelność warunkowa, to ziszczenie się warunku zawieszającego jest wiążące dla cesjonariusza. Nieskuteczności nie sposób wyprowadzić z przywoływanego przez powoda art. 512 zd. 2 k.c. Celem bowiem powyższego przepisu jest wyłączenie możliwości rozporządzenia przelaną wierzytelności na mocy czynności prawnej dokonywanej pomiędzy dłużnikiem, a cedentem. W wyniku przelewu cedent traci przymiot wierzyciela i nie może rozporządzać wierzytelnością, która był przedmiotem umowy przelewu ani w inny sposób wpływać na jej istnienie i zakres. W drodze wyjątku takie działania cedenta mogą przynieść skutek względem cesjonariusza jedynie w zakresie w którym art. 512 k.c. chroni dobrą wiarę dłużnika ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2008 r., sygn. akt V CSK 95/08, niepbl.). W przedmiotowym zaś przypadku nie doszło do rozporządzenia wierzytelnością objętą pozwem, ale do wygaśnięcia umowy sprzedaży poprzez świadczenie zwrotne towaru, co nie podpada pod dyspozycję normy art. 512 zd. 2 k.c. Na kwestię tą zwrócił zresztą uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2007 r., sygn. akt IV CSK 160/07, OSNC 2008/12/141, w którym trafnie wskazano, iż nie ulega wątpliwości objęcie zakresem zarzutów przysługujących dłużnikowi na podstawie art. 513 § 1 k.c. również okoliczności, których podniesienie przez dłużnika w stosunku do cesjonariusza zakłada uprzednie wykonanie określonego prawa kształtującego, np. uprawnienia do uchylenia się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu lub uprawnienia do odstąpienia od umowy. Sąd Najwyższy zasadnie jednocześnie podkreślił, iż oświadczenie woli o odstąpieniu powinno być złożone cedentowi, tak jak to zresztą miało miejsce w niniejszej sprawie.

Skoro więc pozwany skorzystał z przysługującego mu prawa zwrotu zakupionego towaru, wierzytelność objęta żądaniem pozwu nie istnieje i powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na oddalenie. Inaczej mówiąc ziścił się warunek rozwiązujący umowę sprzedaży na próbę, a w konsekwencji powodowi nie przysługuje wobec pozwanego wierzytelność objęta żądaniem pozwu w niniejszej sprawie i powództwo na podstawie art. 592 § 1 k.c. zasługiwało na oddalenie.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 2 kpc. Zgodnie z tym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Szczegółowe wyliczenie tychże kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.

Z przyczyn powyższych orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda.