Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 listopada 2006 r. powód Miasto S. W. – Zakład (...) w D. M. miasta stołecznego W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. Z., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) - E. Z., kwoty 9.877,56 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana wynajmowała lokal użytkowy przy ul. (...) w W. na podstawie umowy najmu z dnia 24 listopada 1995 r., a dochodzona kwota stanowi „zadłużenie na koncie przedmiotowego lokalu za okres od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 25 listopada 2005 r.”

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w W. nakazał aby pozwana zapłaciła powodowi kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu w kwocie 1500 złotych, w tym kwotą 1200 złotych w tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie 14 dni od otrzymania nakazu zapłaty albo w tym terminie wniosła sprzeciw.

Wskazany nakaz zapłaty został przesłany pozwanej E. Z. na adres: W., ul. (...). Korespondencja podwójnie awizowana została uznana za doręczoną z dniem 23 kwietnia 2008 r.

W dniu 18 września 2012 r. pozwana E. Z. wniosła sprzeciw od wskazanego powyżej nakazu zapłaty wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazując, iż nigdy nie zamieszkiwała pod adresem, na jaki został wysłany nakaz zapłaty, co prawda prowadziła tam działalność gospodarczą, jednak miało to miejsce zanim wynajęła od powoda lokal przy ul. (...) w W..

W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda, co uzasadniała faktem, iż umowa najmu zawarta była przez (...), a nie powoda. Nadto pozwana podniosła zarzut nieistnienia należności dochodzonej przez powoda, który oparła na tym, że A. Z., który zawarł umowę w imieniu pozwanej nie był umocowany do działania w jej imieniu. Pozwana podniosła także zarzut przedawnienia oraz wskazała, że powód nie wykazał wysokości należności, gdyż nie można uznać za dowód w zakresie wysokości roszczenia dowodu w postaci tzw. „konta lokalu”. W konkluzji pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2012 r. w sprawie IX GNc 739/07 Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. zarządził zwrot wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu oraz w pkt. II - odrzucił sprzeciw.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie XXIII Gz 399/13 Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił pkt II zaskarżonego postanowienia.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. odrzucił wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu, uznając, iż niedoręczenie odpisu nakazu zapłaty pozwanej spowodowało, że nie otworzył się w ogóle termin do zaskarżenia nakazu w zwykłym trybie.

Sprzeciw pozwanej został doręczony powodowi w dniu 27 sierpnia 2013 r., a w dniu 9 września 2013 r. powód wniósł odpowiedź na sprzeciw wskazując, iż A. Z. był pełnomocnikiem E. Z. co wynika z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Nadto powód wskazał, że ma legitymację do występowania w procesie, gdyż nieruchomość, której najmu pozew dotyczy została przekazana przez (...), a zarząd tą nieruchomością został przekazany Zarządowi (...), który został następnie przekształcony w Zakład (...) w D. M. m. st. W., na którą to okoliczność powód wniósł o przeprowadzenie dowodów z dokumentów. Powód wskazał również na niezasadność zarzutu przedawnienia oraz podkreślił, że dochodzona kwota wynika z wydruku stanu konta załączonego do pozwu.

Na zarządzenie Przewodniczącego pełnomocnik powoda wskazał w piśmie z dnia 14 grudnia 2013 r., że na koncie (...), służącym pozwanej do dokonywania wpłat z tytułu czynszu, opłat za zimną wodę, centralne ogrzewanie i wywóz nieczystości za okres od listopada 2003 r. do listopada 2005 r. zadłużenie wynosiło 6.924,55 złotych, a od wskazanej kwoty odliczono 1.277,34 złotych uiszczoną przez pozwaną. Z tej kwoty 3.497,24 złotych stanowi czynsz, a kwota 2.148,97 złotych opłaty za świadczenia. Na koncie (...), służącym do zapłaty za ochronę budynku, energię elektryczną i telefon, zadłużenie za okres od listopada 2003 r. do listopada 2005 r. wynosiło 1895,87 złotych. Po wniesieniu powództwa na poczet zadłużenia pozwana wpłaciła łącznie kwotę 1.800 złotych, którą to kwotę powód zaliczył na poczet kosztów postępowania egzekucyjnego związane z egzekucją wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty.

W piśmie datowanym na dzień 28 kwietnia 2014 r. powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia o kwotę 3.077,34 złotych i wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 6.800,22 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Na kwotę 3.077,34 złotych składa się zdaniem powoda kwota 1800 złotych, która została uiszczona przez pozwaną oraz kwota 1.277,34 złotych z tytułu rozliczenia za 2005 r. świadczeń zimnej wody, centralnego ogrzewania i wywozu nieczystości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 listopada 1995 r. (...) z siedzibą w W., zawarło z E. Z., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) - E. Z., reprezentowaną przez pełnomocnika A. Z. umowę najmu oznaczoną numerem 16/XI/95, której przedmiotem był najem pomieszczeń przy ul. (...) w W., będących w zarządzie wynajmującego. Wskazana umowa została zawarta na czas nieokreślony (§ 2 pkt 1 umowy). Zgodnie z § 3 pkt 2 umowy czynsz najmu miał wynosić 429 złotych + podatek VAT, a czynsz w podanej wysokości obowiązywać miał do dnia 31 grudnia 1996 r. Umowa przewidywała również możliwość waloryzacji wysokości czynszu w okresie rocznym z dniem 1 stycznia każdego roku o 90% współczynnika wzrostu cen detalicznych i usług publikowanego przez GUS dla całego roku poprzedzającego waloryzację (§ 3 pkt 2 umowy). § 5 pkt 1 umowy przewidywał również, że w związku z wynajmem pomieszczeń określonych w protokole wprowadzenia najemca zobowiązuje się do zwrotu kosztów eksploatacji na podstawie odrębnych faktur miesięcznych wyliczonych proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych pomieszczeń, tj. opłaty za dozór obiektu, opłaty za wywóz śmieci, opłaty za zużycie wody, opłaty za co i cw, opłaty za energię elektryczną oraz opłaty za telefonu.

(dowód: umowa najmu nr (...) – k. 7-9, zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej dotyczące E. Z. – k. 185; zeznania świadka A. Z. - k. 235-237)

Od dnia 1 lipca 1996 r. lokal przy ul. (...) w W. znajdował się w zarządzie Urzędu Gminy W. – Centrum D. M., a następnie w dniu 11 lipca 1996 r. zarząd ten został przekazany Zarządowi (...), który uchwałą nr XLIII/1023/2004 Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 2 grudnia 2004 r. został przekształcony w Zakład (...) w D. M. miasta stołecznego W..

(dowód: okoliczność bezsporna, a nadto protokół przejęcia – przekazania nieruchomości przy ul. (...) – k. 188, pismo z dnia 12 lipca 1996 r. - k. 189, pismo z dnia 2 lipca 1996 r. - k. 193)

E. Z. korzystała z lokalu prowadząc w nim działalność gospodarczą. E. Z. nie uiściła czynszu najmu za miesiące: lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2005 r. W okresie tym czynsz najmu wynosił 874,31 złotych

(dowód: okoliczność bezsporna, a nadto częściowo zeznania świadka A. Z. - k. 235-237)

Po 3 sierpnia 2012 r. A. Z. w imieniu E. Z. uiścił na poczet należności dochodzonej pozwem kwotę 1.800 złotych.

(dowód: okoliczność bezsporna)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (art. 229 k.p.c.) lub uznanych za przyznane z uwagi na to, że druga strona się o nich nie wypowiedziała (art. 230 k.p.c.), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony ani nie budziła wątpliwości Sądu, oraz częściowo zeznaniach świadka A. Z. (k. 235-237). W ocenie Sądu zeznania A. Z. nie zasługują na obdarzenie przymiotem wiarygodności, w zakresie w jakim A. Z. zeznał, że nie miał pełnomocnictwa do zawarcia umowy najmu lokalu. Okoliczności tej przeczy fakt, iż z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej dotyczącego pozwanej wynika, że A. Z. posiadał pełnomocnictwo ogólne do jej reprezentowania. Ponadto świadek zeznał, że dokonywał w imieniu pozwanej innych czynności prawnych. Zeznaniom tym przeczy również potwierdzona przez świadka okoliczność, że pozwana korzystała z rzeczonego lokalu, prowadziła w nim działalność gospodarczą oraz przez wiele lat uiszczała czynsz najmu i opłaty eksploatacyjne.

Niezasadny był zarzut pozwanej co do faktu sprekludowania twierdzeń i dowodów wskazanych przez powoda w piśmie stanowiącym odpowiedź na sprzeciw. Z uwagi na to, iż pozew w niniejszej sprawie wpłynął w dniu 3 listopada 2006 r. zastosowanie znajdą przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu nieuwzględniającym nowelizacji przepisów dokonanej ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2011.233.1381), która w art. 9 ust. 1 przewidywała, że przepisy niniejszej ustawy stosuje się do postępowań wszczętych po dniu jej wejścia w życie, z zastrzeżeniem ust. 2-7, podczas gdy ustawa co do zasady weszła w życie po upływie sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia, tj. 3 maja 2012 r.

Zgodnie z brzmieniem art. 47912 § 1 k.p.c. w brzmieniu sprzed 3 maja 2012 r. w pozwie powód jest obowiązany podać wszystkie twierdzenia oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w pozwie nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub wynikła potrzeba ich powołania.

W ocenie Sądu potrzeba powołania przez powoda nowych twierdzeń i dowodów na okoliczność istnienia umocowania A. Z. oraz istnienia legitymacji czynnej po stronie powodowej powstała dopiero na skutek zakwestionowania tych okoliczności przez pozwaną w sprzeciwie. Podkreślić należy, że pozwana uprzednio nie kwestionowała skuteczności i ważności umowy najmu, co przejawiało się w szczególności korzystaniem z lokalu oraz uiszczaniem czynszu i innych opłat. Pozwana nie kwestionował również przed procesem legitymacji czynnej powoda. W ocenie Sądu powód nie mógł przewidzieć sposobu obrony pozwanej, a zatem trafnie ograniczył swe twierdzenia i dowody na ich poparcie do tych wskazujących na nawiązanie przez strony stosunku zobowiązaniowego, jego treści, wykonania przez powoda zobowiązania własnego i braku wykonania zobowiązania przez pozwaną. W tej sytuacji powód winien powołać dalsze twierdzenia w terminie dwóch tygodni. Z uwagi na to, że powodowi doręczono sprzeciw w dniu 27 sierpnia 2013 r., a odpowiedz na sprzeciw została nadana przez powoda w dniu 9 września 2013 r. termin ten należało uznać za zachowany, a co za tym idzie, nie zaszły podstawy do pominięcia wskazanych twierdzeń i dowodów.

Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2013 roku pominięto wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron z uwagi na niestawiennictwo stron wezwanych prawidłowo.

Postanowieniem z dnia 29 lipca 2014 roku pominięto wniosek pozwanej z dnia 15 maja 2014 roku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania strony pozwanej na okoliczność stosunków prawnych i faktycznych łączących strony, braku umocowania A. Z. do zawarcia umowy najmu z powodem w imieniu pozwanej, braku umocowania A. Z. do zawarcia umowy z dnia 3 sierpnia 2012 roku, braku prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego przez pozwaną z A. Z.. Zgodnie z brzmieniem art. 47914 § 2 k.p.c. w odpowiedzi na pozew pozwany jest obowiązany podać wszystkie twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w odpowiedzi na pozew nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W tym przypadku dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub powstała potrzeba ich powołania, a przepis art. 479 12 § 4 stosuje się odpowiednio. Art. 47914a k.p.c. nakazuje odpowiednie stosowanie przepisu art. 47914 § 2 k.p.c. do zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty. Wniosek ten powinien zostać złożony w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a najpóźniej w terminie 14 dni od dnia złożenia zeznań przez świadka A. Z.. Złożenie tego wniosku dopiero w dniu 15 maja 2014 roku należy uznać za spóźnione.

Sąd zważył, co następuje:

Postępowanie w zakresie kwoty 3.077,34 złotych podlegało umorzeniu.

Podstawą umorzenia postępowania co do kwoty 3.077,34 złotych, jest cofnięcie pozwu przez powoda w zakresie wskazanej kwoty w piśmie datowanym na dzień 28 kwietnia 2014 r. ze zrzeczeniem się roszczenia. Zgodnie z brzmieniem art. 47913 § 1 k.p.c. w brzmieniu sprzed 3 maja 2012 r. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są wynikiem niedozwolonych praktyk ograniczających konkurencję lub samodzielność przedsiębiorców, albo gdy wymaga tego ochrona produkcji należytej jakości. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się wskazanych powyżej okoliczności. Art. 203 § 1 k.p.c. wskazuje, że pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zaznaczyć należy, że do częściowego cofnięcia pozwu w niniejszej sprawie doszło już po rozpoczęciu rozprawy, przy czym powód zrzekł się roszczenia w zakresie kwoty, o którą dokonał cofnięcia pozwu. Następstwem procesowym cofnięcia pozwu ze skutkiem prawnym jest umorzenie przez sąd postępowania, a to wobec brzmienia art. 355 § 1 k.p.c. zgodnie z którym sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Powództwo w ostatecznie popieranej części było w części uzasadnione.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz w terminie.

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanej zapłaty czynszu za najem lokalu położonego przy ul. (...) w W. za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień i października 2005 r. w kwocie po 874,31 złotych za każdy miesiąc oraz świadczeń wynikających z eksploatacji lokalu w łącznej kwocie 2.149,97 złotych. Nadto powód dochodził zapłaty odsetek ustawowych od wskazanych kwot, które według jego wyliczeń, przy uwzględnieniu, iż wszystkie dochodzone kwoty są należne, na dzień wniesienia pozwu, zdaniem powoda wynosiły 1.053,14 złotych.

Dla rozstrzygnięcie niniejszej sprawy istotne znaczenie miał fakt, czy doszło do skutecznego zawarcia umowy najmu lokalu użytkowego, bowiem w toku postępowania pozwana kwestionowała fakt zawarcia umowy twierdząc, że jej mąż A. Z. nie był umocowany do jej reprezentowania.

W ocenie Sądu A. Z. posiadał umocowanie do zawarcia wskazanej umowy najmu lokalu. Okoliczność ta znalazła potwierdzenie w dowodzie z dokumentu w postaci zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia lutego 1995 r. Wskazać należy, że zgodnie z obowiązującą wówczas ustawą z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U.1988.41.324) organ ewidencyjny dokonywał wpisu do ewidencji działalności gospodarczej stosownie do zgłoszenia, a zgłoszenie to powinno zawierać m.in. oznaczenie podmiotu gospodarczego i jego siedziby (miejsca zamieszkania), a w razie ustanowienia pełnomocników do dokonywania czynności prawnych w imieniu podmiotu gospodarczego - również ich imiona i nazwiska (art. 16 ust. 1 ustawy w zw. z art. 15 ustawy o działalności gospodarczej). Tym samym fakt, iż A. Z. był pełnomocnikiem E. Z. musiał zostać zgłoszony przez samą pozwaną. Dodatkowo zaznaczyć trzeba, że pozwana nie kwestionowała faktycznego wykonywania umowy, tj. używania lokalu opisanego w umowie na cele działalności gospodarczej oraz uiszczania wynikających z tej umowy należności (czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych). Nawet przyjmując, że A. Z. nie był umocowany do zawarcia umowy najmu nie ulega wątpliwości, że fakt jej zawarcia został potwierdzony per facta concludentia, tj. poprzez przystąpienie przez rzekomego mocodawcę do wykonania umowy zawartej przez rzekomego pełnomocnika.

Powód w niniejszej sprawie wykazał swoją legitymację czynną. Złożył bowiem przy odpowiedzi na sprzeciw dokumenty, z których wynika jego następstwo prawne. Zaznaczyć trzeba, że pozwana po przedstawieniu w odpowiedzi na sprzeciw twierdzeń w zakresie następstwa prawnego, a także dowodów potwierdzających te twierdzenia, nie kwestionowała legitymacji czynnej powoda wskazując jedynie na sprekludowanie tych twierdzeń i dowodów. Należy ponadto podkreślić, że pozwana uiszczała należności wynikające z umowy najmu na rzecz powoda, czym dodatkowo potwierdziła jego legitymację.

Niezasadny okazał się podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia. Powód dochodził ostatecznie należności za okres od lipca do października 2005 r. Świadczeniem najdawniej wymagalnym były zatem świadczenia za miesiąc lipiec 2005 r. Zgodnie z brzmieniem art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W niniejszej sprawie strony pozostawały w stosunku najmu, przepisy kodeksu cywilnego nie przewidują szczególnego terminu przedawnienia roszczeń w zakresie czynszu najmu. Tym samym należało przyjąć, że roszczenia z tytułu czynszu, jako świadczenia okresowe przedawniają się z upływem lat trzech. Do przedawnienia roszczeń jednak nie doszło, gdyż pozew został wniesiony w dniu 3 listopada 2006 r.

Częściowo zasadny okazał się ostatni zarzut pozwanej – nie wykazania roszczenia co do wysokości.

Pomiędzy stronami niesporna była wysokość czynszu, który wynikał z umowy najmu z dnia 24 listopada 1995 r. Powód dochodził zapłaty czynszu za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień i października 2005 r. w kwocie po 874,31 złotych, tj. łącznie kwoty 3.497,24 złotych. Pozwana nie kwestionowała, że korzystała w tym okresie z lokalu. W konsekwencji roszczenie w tym zakresie było uzasadnione.

Powód nie wykazał wysokości pozostałych objętych pozwem należności. Zgodnie z § 5 umowy najmu pozwana zobowiązała się do zwrotu kosztów eksploatacji na podstawie odrębnych faktur miesięcznych, wyliczonych proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych pomieszczeń. Powód w toku procesu wykazywał wysokość kosztów eksploatacyjnych wyłącznie za pomocą wydruku z konta najemcy i mimo zgłoszenia przez pozwaną zarzutu nie wykazania wysokości roszczenia, nie zgłosił żadnych innych wniosków dowodowych. W ocenie Sądu, złożenie wydruku z konta najemcy było niewystarczające do wykazania wysokości kosztów eksploatacyjnych. W pierwszej kolejności należy wskazać, że pozwana miała uiszczać koszty eksploatacyjne na podstawie wystawianych co miesiąc faktur VAT. Żadna faktura nie została przez powoda złożona. Po drugie powód nie wskazał nawet, w jaki sposób została ustalona wysokość dochodzonych opłat (miały być one wyliczane proporcjonalnie do powierzchni zajmowanych pomieszczeń). W konsekwencji należało stwierdzić, że powód nie wykazał tego roszczenia co do wysokości.

Brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu uznania roszczenia przez pozwaną poprzez podpisanie umowy z dnia 3 sierpnia 2012 roku (k. 220-221). W pierwszej kolejności należy wskazać, że zarówno sam zarzut, jak i wniosek o dopuszczenie dowodu z wyżej opisanej umowy były spóźnione. Nic nie stało bowiem na przeszkodzie aby zarzut i wniosek dowodowy zgłosić w odpowiedzi na sprzeciw. Ponadto ustalenie sposobu uiszczenia należności stwierdzonej tytułem wykonawczym nie może być traktowane jako uznanie roszczenia. Pozwana miała bowiem wówczas obowiązek spełnić świadczenie, co było zagwarantowane przymusem państwowym.

Mając na uwadze powyższe, uzasadnione było roszczenie powoda w zakresie kwoty 3.497,24 złotych. Niesporne było, że po wytoczeniu powództwa pozwana zapłaciła kwotę 1.800 złotych. Powinna ona zostać zaliczona na poczet kwoty 3.497,24 złotych. Powód nie wykazał bowiem istnienia roszczenia, na które dokonał zaliczenia. W konsekwencji, uzasadnione było żądanie zapłaty kwoty 1.697,24 złotych.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z § 3 ust. 3 umowy najmu z dnia 24 listopada 1995 roku, zgodnie z którym czynsz najmu powinien być płatny w okresach miesięcznych w ciągu 14 dni od daty doręczenia faktury VAT. Powód nie wykazał daty doręczenia faktur VAT. Nie było również skuteczne wezwanie do zapłaty z dnia 22 czerwca 2005 roku. Zostało bowiem wysłane na nieaktualny adres. W konsekwencji należało przyjąć, że pozwana powinna zapłacić kwotę 1.697,24 złotych w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu pozwu. Odpis pozwu został doręczony w dniu 20 lutego 2013 roku (k. 145), a więc 14 – dniowy termin upłynął z dniem 6 marca 2013 roku, a od dnia następnego powód mógł żądać zasądzenia odsetek.

W konsekwencji na podstawie wyżej powołanych przepisów orzeczono jak w punkcie I, II i III wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie IV sentencji wyroku zgodnie z brzmieniem art. 100 k.p.c. Ustalając w jakiej części pozwana przegrała w niniejszej sprawie należy mieć na względzie okoliczność, iż Sąd zasądził od pozwanej kwotę 1.697,24 złotych, a nadto pozwana już po wytoczeniu powództwa uiściła kwotę 1.800 złotych. Tym samym pozwana uległa co do kwoty 3.497,24 złotych. Powód dochodził zaś początkowo kwoty 9.877,56 złotych.

Na koszty procesu po stronie powoda w niniejszej sprawie składały się następujące kwoty: opłata od pozwu w kwocie 300 złotych, opłata od zażalenia na zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie zwrotu pozwu w kwocie 99 złotych, wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1.200 złotych (ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Dz.U.2013.490) oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 300 złotych z tytułu reprezentowania w postępowaniu zażaleniowym.

Pozwana poniosła koszty w postaci opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, opłaty od zażalenia na postanowienie w przedmiocie zwrotu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu i odrzucenia sprzeciwu w kwocie 99 złotych, wynagrodzenie adwokata w kwocie 1.200 złotych (ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Dz.U.2013.461) oraz wynagrodzenie adwokata w kwocie 300 złotych z tytułu reprezentowania w postępowaniu zażaleniowym.

Łącznie koszty procesu w niniejszej sprawie wyniosły 3.515 złotych. Pozwana uległa powodowi w 17,18% winna więc ponieść koszty w kwocie 603,97 złotych, podczas gdy poniosła kwotę wyższą, tj. 1.616 złotych.