Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 października 2015 r. i 3 grudnia 2015 r. sprawy przeciwko J. Ż. s. T. i H. z domu K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 17 grudnia 2014 roku podróżując pojazdem (...) na trasie(...) (...) (...) - S. w W. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd środkami komunikacji miejskiej o łącznej wartości strat 849,14 złotych na szkodę (...) w W.,

tj. o czyn z art. 121 § 1 kw

orzeka

1)  Obwinionego J. Ż. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu , na podstawie art. 121 par 1 kw. w zw z art. 17 par 2 kw. odstępuje od wymierzenia kary .

2)  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. T. K. kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt ) złotych powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu.

3)  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3706/15

UZASADNIENIE

J. Ż. został obwiniony o to, że w dniu 17 grudnia 2014 roku podróżując pojazdem (...) na trasie (...) (...) (...) - S. w W. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd środkami komunikacji miejskiej o łącznej wartości strat 849,14 złotych na szkodę (...) w W., tj. o czyn z art. 121 § 1 kw

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. Ż. w dniu 13 października 2014 r. poruszał się zbiorową komunikacją miejską w W.. Nie miał wówczas właściwego biletu zbiorowej komunikacji miejskiej i za to zostało mu doręczone przez kontrolera wezwanie do uiszczenia opłaty właściwej – 4,40 zł oraz opłaty dodatkowej – 266,00 zł.

W dniu 1 listopada 2014 r. J. Ż. ponownie poruszał się zbiorową komunikacją miejską w W. nie posiadając ważnego biletu, za co kontroler wręczył mu wezwanie do zapłaty opłaty właściwej – 4,40 zł i opłaty dodatkowej – 266,00 zł. W obu przypadkach nałożone na J. Ż. kary określone w taryfie nie zostały przez niego uiszczone.

W dniu 17 grudnia 2014 r. J. Ż. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu ponownie poruszał się zbiorową komunikacją miejską w W. nie posiadając ważnego biletu. Także w tym przypadku kontroler wręczył mu wezwanie do uiszczenia opłaty podstawowej – 4,40 zł i opłaty dodatkowej – 266,00 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej /k. 1/, zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia /k. 2/, kserokopii wezwań do zapłaty /k. 3-5/ oraz opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 52-53/.

Obwiniony J. Ż. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu wyjaśnił, że jego zdaniem za jazdę bez biletu nie mogła się uzbierać kwota podana we wniosku o ukaranie. Wyjaśnił również, że nie pamięta czy w 2014 r. trzykrotnie podróżował bez biletu, a także nie pamięta, aby otrzymywał wezwania do zapłaty. /e-protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2015 r. od godz. 00:02:00 do godz. 00:06:23 wyjaśnienia obwinionego J. Ż./

J. Ż. ma 55 lat. Jest żonaty, ma troje dzieci. Z zawodu jest chemikiem, pracuje w firmie (...) i uzyskuje dochód w wysokości 100 zł dziennie za 12 godzin pracy. Nie był karany ani leczony odwykowo. W przeszłości był kilkukrotnie leczony w (...). /e-protokół rozprawy z dnia 22 października 2015 r. od godz. 00:00:46 do godz. 00:03:47 wyjaśnienia obwinionego J. Ż./

W toku postępowania sądowego J. Ż. był poddany badaniu psychiatrycznemu. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niego organiczne zaburzenie osobowości (zespół psychoorganiczny charakteropatyczny) na skutek urazu (...) i trepanacji czaszki. Ponadto biegła stwierdziła, iż stan psychiczny J. Ż. w odniesieniu do zarzutów, o które jest obwiniony, nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 17 § 2 kw. Zdaniem biegłej psychiatry obwiniony w czasie czynów i w toku postępowania ma znaczne ograniczenie poczytalności z uwagi na kliniczne objawy zespołu psychoorganicznego charakteropatycznego. W opinii biegłej obwiniony mógł brać udział w postępowaniu sądowym przy udziale obrońcy i ze względu na objawy charakteropatii nie był zdolny do samodzielnej i rozsądnej obrony. /k. 52-53 opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego. Wyjaśnienia te stanowią jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie i są wyrazem braku krytycyzmu wobec swojego postępowania.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na zebranych w sprawie dowodach z dokumentów w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia /k. 2/, kserokopii wezwań do zapłaty /k. 3-5/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z treści zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia oraz złożonych przez pokrzywdzonego – Zarząd (...) w W. dokumentów w postaci kserokopii wezwań do zapłaty /k. 3-5/, wynikało wprost, że J. Ż. trzykrotnie w ciągu roku korzystał ze zbiorowej usługi komunikacji miejskiej w W. bez posiadania ważnego biletu. Powyższa dokumentacja wskazuje również na działania podjęte przez kontrolujących. Wynika z niej bezpośrednio, iż obwinionemu wręczone zostały wezwania do zapłaty, stanowiące kary pieniężne przewidziane w odpowiedniej taryfie. Z kolei z treści zawiadomienia wynika, iż obwiniony w każdym z powołanych przypadków nie uiścił nałożonych na niego kar pieniężnych.

W niniejszej sprawie przesłuchano również świadka B. S. /e-protokół rozprawy z dnia 3 grudnia 2015 r. od godz. 00:10:13 do godz. 00:10:58/, która jest kontrolerem biletów i jak wynika z wezwania do zapłaty z k. 5 akt sprawy, wystawiła ona obwinionemu w dniu 17 grudnia 2014 r. wezwanie do zapłaty za przejazd bez ważnego biletu. Zeznania w/w świadka nic jednak nie wniosły do sprawy, gdyż świadek nie pamiętała żadnych okoliczności zdarzenia.

Sąd uwzględnił również opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną w niniejszej sprawie. Jest ona jasna, wyczerpująca, wykonana przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Zawiera stanowcze wnioski. /k. 52-53 opinia sądowo-psychiatryczna/

Obwinionemu J. Ż. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 121 § 1 kw. Wykroczenie określone w art. 121 § 1 kw popełnia ten, kto pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na niego kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub innym środkiem lokomocji.

Wskazany w art. 121 § 1 kw okres obejmuje 12 miesięcy, licząc od pierwszego zdarzenia, i nie należy utożsamiać go z rokiem kalendarzowym. Stylizacja przepisu art. 121 § 1 kw wskazuje na to, że wyłudzenie przejazdu wchodzi w rachubę, jeżeli sprawca chce skorzystać z przejazdu bez zamiaru uiszczenia należności. Wyłudzenie przez sprawcę przejazdu środkiem publicznej lub prywatnej lokomocji dotyczy przejazdu osoby fizycznej (por. M. Zbrojewska, Kodeks wykroczeń: Komentarz, 2013).

J. Ż. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 121 § 1 kw, mianowicie w dniu 17 grudnia 2014 roku podróżując pojazdem (...) na trasie (...) (...) (...) - S. w W. pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej kary pieniężnej za przejazd bez ważnego biletu, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd środkami komunikacji miejskiej o łącznej wartości strat 849,14 złotych na szkodę (...) w W..

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 121 § 1 kw.

Uznając winę obwinionego, biorąc pod uwagę właściwości i warunki osobiste J. Ż., Sąd jednocześnie odstąpił od wymierzenia obwinionemu kary na podstawie art. 17 § 2 kw. W niniejszej sprawie biegła psychiatra stwierdziła, iż stan psychiczny J. Ż. w odniesieniu do zarzutów, o które jest obwiniony, nie znosił, ale ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynów oraz zdolności pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 17 § 2 kw oraz, że obwiniony w czasie czynów i w toku postępowania ma znaczne ograniczenie poczytalności z uwagi na kliniczne objawy zespołu psychoorganicznego charakteropatycznego. Choć stan taki nie wyłącza odpowiedzialności J. Ż., to zważyć należy, iż znaleźć musi swoje odzwierciedlenie przy ocenie stopnia winy obwinionego, który nie w pełni zdawał sobie sprawę ze znaczenia swojego zachowania. W konsekwencji przyjąć należy, iż stopień winy, a co za tym idzie karygodność czynu, jakiego dopuścił się obwiniony, nie jest znaczna. Reasumując, w ocenie Sądu opisane przesłanki stanowiły podstawę do odstąpienia od wymierzenia obwinionemu kary.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. T. K. kwotę 180 zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu obwinionego.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.