Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9 grudnia 2014 r. i 17 marca 2015 r. sprawy, przeciwko P. S. s. J. i J. z domu G. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc członkiem zarządu firmy (...) Sp. Z o.o., która była właścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 10 stycznia 2014r. ok. godz. 09.00,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Orzeka

1)  Obwinionego P. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2427/14

UZASADNIENIE

P. S. został obwiniony o to, że w piśmie z dnia 10 marca 2014r., będąc członkiem zarządu firmy (...) Sp. Z o.o., która była właścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 10 stycznia 2014r. ok. godz. 09.00, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2014 r. ok. godz. 09.00 strażnik miejski przy ul. (...) w W. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na postoju pojazdu marki F. o nr rej. (...) na chodniku bez pozostawienia 1,5m przejścia dla pieszych.

W piśmie datowanym na dzień 26 lutego 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...)Oddział (...) wezwała przedstawicieli firmy (...) Sp. Z o.o., ul. (...) (...)-(...) P., która była właścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...) do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec nich pytanie, odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia w/w samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadzili osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyli pojazd do kierowania lub używania. Powyższe pismo wysłane na adres w/w firmy zostało odebrane w dniu 3 marca 2014 r..

P. S., który jest członkiem zarządu firmy (...) Sp. Z o.o., ul. (...) (...)-(...) P., w dniu 10 marca 2014 r. skierował do Straży Miejskiej pismo, w którym nie wskazał komu powierzył pojazd marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 10 stycznia 2014r. ok. godz. 09.00.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego P. S. /e-protokół rozprawy z dnia 17 marca 2015 r. od godz. 00:02:53 do godz. 00:06:13/, a także notatek urzędowych /k. 1, 9/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwania /k. 3/, zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4/, pisma /k. 5/ oraz oświadczenia /k. 6/.

Obwiniony P. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony oświadczył, iż nie mógł podać danych osoby kierującej, gdyż nie mógł tego ustalić. Oświadczył on również, iż właścicielem samochodu jest spółka (...). Wskazał on także, iż pojazd ten jest do dyspozycji pracowników, jako pojazd dodatkowy. Odnosząc się do osób korzystających z pojazdu, obwiniony oświadczył, iż z tego pojazdu korzysta od kilku do kilkunastu osób oraz, że nie ma prowadzonej ewidencji. Wskazał on również, iż pytał się kierowników robót o to, kto mógł prowadzić ten pojazd. P. S. wskazał jednocześnie, iż nie posiadał innej możliwości ustalenia osoby, która kierowała w/w pojazdem. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył on nadto, iż nie posiadał specjalnego pełnomocnictwa do odpowiadania na takie pisma Straży Miejskiej. Przyznał on również, iż obecnie jest on jedynym członkiem zarządu, który przebywa w Polsce oraz, że w zarządzie jest ok. 5-6 osób. Podkreślił on jednocześnie, iż ktoś musiał odpowiedzieć na otrzymane od Straży Miejskiej pismo. /e-protokół rozprawy z dnia 17 marca 2015 r. od godz. 00:02:53 do godz. 00:06:13 wyjaśnienia obwinionego P. S. /

P. S. ma 38 lat. Z wykształcenia jest magistrem budownictwa. Pracuje w firmie (...). Osiąga miesięczny dochód w wysokości 2.300 złotych. Jest żonaty. Posiada troje dzieci. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 17 marca 2015 r. od godz. 00:01:00 do godz. 00:02:53 wyjaśnienia obwinionego P. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę P. S. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 9/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwania /k. 3/, zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4/, pisma /k. 5/ oraz oświadczenia /k. 6/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego P. S., nie dając im wiary jedynie w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw. W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z przepisami art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 i 5 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd dał wiarę pozostałej części wyjaśnień obwinionego, jako spójnym i logicznym. Znalazły one również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Obwinionemu P. S. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Zgodnie z art. 78 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest m. in. osoba prawna – do udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu na zewnątrz, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby – osoby wchodzące w skład tego organu zgodnie z żądaniem organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji podmiotu.

W niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które powodowałyby możliwość uznania braku zawinienia po stronie obwinionego, w związku z niewskazaniem wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej komu obwiniony powierzył pojazd marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 10 stycznia 2014r. ok. godz. 09.00. Wskazanie przez obwinionego, iż nie jest w stanie ustalić on osoby, która mogła użytkować ten pojazd, gdyż reprezentowana przez niego spółka nie prowadzi ewidencji użytkowników pojazdu, nie powoduje braku wyczerpania znamion z art. 96 § 3 kw. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011, podobnie postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12).

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako na osobie reprezentującej spółkę – będącej właścicielem pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom (np. pracownikowi sekretariatu podmiotu gospodarczego, osobom którym powierzony jest pojazd, robienie notatek) – tak by zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Właściciel, posiadacz pojazdu, który podaje, że nie może, lub nie jest w stanie pamiętać, kto prowadził pojazd, a jednocześnie nie zabezpiecza sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godzi się na to.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 100 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.