Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Podgórska- Sułecka

Protokolant: Mateusz Dobczyński

przy udziale Prokuratora: Marta Choromańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 26.03, 06.06.2013 r.; 16.06.2014 r.; 06.02.2015 r.; 08.03, 19.04, 27.04, 23.09.2016 r.

sprawy przeciwko S. D., s. W. i J. z d. R., ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

I. w bliżej nieustalonym okresie od (...) r. do (...) w nieustalonym miejscu nabył pochodzący z czynu zabronionego samochód marki V. (...), w którym następnie celem dokonania jego rejestracji przerobił pole numerowe a następnie posługując się sfałszowanymi dokumentami zarejestrował go w Wydziale Komunikacji W. W., tj. o popełnienie czynu z art. 291 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

II. w bliżej nieustalonym okresie od (...). do (...) w nieustalonym miejscu nabył pochodzący z czynu zabronionego samochód marki V. (...), w którym następnie celem dokonania jego rejestracji przerobił pole numerowa a następnie posługując się sfałszowanymi dokumentami zarejestrował go w Wydziale Komunikacji W. W., tj. o popełnienie czynu z art. 291 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

orzeka

I.  w ramach zarzucanego w punkcie pierwszym aktu oskarżenia czynu, oskarżonego S. D. uznaje za winnego tego, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumienia z nieustaloną osobą, w z góry powziętym zamiarem dopuszczenia do obrotu skradzionego pojazdu, w krótkich odstępach czasu, w okresie od (...) r. do (...), przyjął pochodzący z czynu zabronionego kradzieży w dniu (...) r. w N.na szkodę E. O., samochód marki V. (...) o nr vin (...), w którym następnie celem dokonania jego rejestracji przerobił pole numerowe nadwozia nadając mu numer vin (...), a następnie wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci dowodu rejestracyjnego wydanego dla pojazdu V. (...) o nr rejestracyjnym (...), poprzez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Urzędu Miasta Stołecznego W. Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w D. W. co do pochodzenia przedmiotowego pojazdu, czym zrealizował znamiona czynu zabronionego określonego w art. 291 §1 kk w zb. z art. 272 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na tej podstawie skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 291§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 33§1-3 kk wymierza oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 80,00 (osiemdziesięciu) zł;

II.  w ramach zarzucanego w punkcie drugim aktu oskarżenia czynu, oskarżonego S. D. uznaje za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w dniu (...). użył w Urzędzie Miasta Stołecznego W. Biurze Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w D. W. jako autentycznych podrobionych dokumentów dotyczących pochodzenia pojazdu V. (...) o nr vin (...) w postaci rachunku z dnia (...) r. i wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci dowodu rejestracyjnego wystawionego dla pojazdu V. (...) o nr rejestracyjnym (...), poprzez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji W. W. co do pochodzenia przedmiotowego pojazdu, czym zrealizował znamiona czynu zabronionego określonego w art. 270 § 1 kk w zb. z art. 272 kk w zb. z art. 11 §2 kk i za to na tej podstawie skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 270§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 kk w zw. z art. 86 §1 kk w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw – w zw. z art. 4§1 kk, orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności łączy i orzeka karę łączną roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 §1 i §2 kk, art. 70 §1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw – w zw. z art. 4§1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

V.  na podstawie art. 63 §1 kk w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw – w zw. z art. 4§1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zalicza okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu (...) przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równoważny jest dwóm stawkom dziennym grzywny;

VI.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 1780,00 (tysiąca siedmiuset osiemdziesięciu) zł tytułem opłaty oraz kwotę 2597,67 (dwóch tysięcy pięciuset dziewięćdziesięciu siedmiu 67/100) zł tytułem pozostałych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

oskarżony S. D. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumienia z nieustaloną osobą, w z góry powziętym zamiarem dopuszczenia do obrotu skradzionego pojazdu, w krótkich odstępach czasu, w okresie od (...) r. do (...), przyjął pochodzący z czynu zabronionego kradzieży w dniu (...) r. w N. na szkodę E. O., samochód marki V. (...) o nr vin (...).

W dniu (...) J. R. sprzedał do Autokomisu (...) M. J. całkowicie spalony samochód marki V. (...) nr rej. (...), nr vin: (...) rok produkcji (...) za kwotę 400 zł. Następnie samochód ten kupił oskarżony w dniu (...) r. za kwotę 900,00 zł na podstawie faktury (...).

W samochodzie pochodzącym z kradzieży na szkodę E. O. oskarżony wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną dokonał przerobienia pola numerowego nadwozia, nadając mu numer vin (...), pochodzący z pojazdu zakupionego przez oskarżonego z Autokomisu (...).

W dniu (...) oskarżony złożył wniosek o rejestrację przedmiotowego samochodu V. (...), podając rok produkcji (...), nr vin: (...), nr rej. (...), załączając kartę pojazdu, dowód rejestracyjny, badanie techniczne z dnia (...), fakturę zakupu nr 8/02/10 oraz umowę kupna-sprzedaży z dnia (...)

Oskarżony składając przedmiotowy wniosek o rejestrację pojazdu wraz z dokumentami, które załączył, wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci dowodu rejestracyjnego wydanego dla pojazdu V. (...) o nr rejestracyjnym (...), poprzez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Urzędu Miasta Stołecznego W. Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w D. W. co do faktycznego pochodzenia przedmiotowego pojazdu.

Następnie w dniu (...) oskarżony sprzedał przedmiotowy pojazd świadkowi M. W. za kwotę za 23500,00 zł.

W dniu (...) samochód został zatrzymany przez funkcjonariusze Policji. W wyniku badań oznakowań identyfikacyjnych samochodu V. (...) nr rej. (...) stwierdzono, że nr identyfikacyjny nadwozia: (...) jest niefabryczny, oryginalne oznakowanie zostało zeszlifowane, a na to miejsce nabito ww. numery. Ustalony został pierwotny nr vin: (...). Odnośnie oznakowania identyfikacyjnego silnika (...), nie stwierdzono śladów wskazujących na to, że nr jest niefabryczny.

Oskarżony S. D. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w dniu (...). w Urzędzie Miasta Stołecznego W. Biurze Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w D. W. złożył wniosek o rejestrację samochodu osobowego V. (...) o nr rej. (...), nr vin: (...), załączając do wniosku podrobiony dokument w postaci rachunku datowanego na (...) r. potwierdzającego nabycie samochodu V. (...) o nr vin: (...), na którym stronami umowy – sprzedającym jest S. Z. zaś kupującym jest oskarżony, miejscem transakcji W. Ot L.. W wyniku złożenia przedmiotowego wniosku wraz z podrobionym dokumentem, oskarżony wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci dowodu rejestracyjnego wystawionego dla pojazdu V. (...) o nr rejestracyjnym (...), poprzez podstępne wprowadzenie w błąd pracownika Wydziału Komunikacji W. W. co do faktycznego pochodzenia przedmiotowego pojazdu.

Przedmiotowy samochód pochodził z kradzieży dokonanej w dniu w dniu (...)na szkodę L. K..

W dniu (...) na posesji oskarżonego został zatrzymany przedmiotowy samochód V. (...) o nr rej. (...). W wyniku badań oznakowań identyfikacyjnych samochodu stwierdzono, że nr identyfikacyjny nadwozia: (...) jest niefabryczny, został nabity po zeszlifowaniu pierwotnego oznaczenia o treści: (...).

Oskarżony w dniu (...) r. nabył samochodu V. o nr vin: (...) za kwotę 700 euro od U. (...) w M. w N..

Jednocześnie zatrzymano u oskarżonego rachunek potwierdzający nabycie samochodu V. (...) o nr vin: (...), na którym stronami umowy – sprzedającym jest S. Z. zaś kupującym jest oskarżony. Na rachunku znajdował się podpis w pozycji sprzedającego za kwotę 7000 euro, bez daty (k. 18) oraz drugi egzemplarz tegoż rachunku już z podpisem kupującego o brzmieniu – S. D., datą (...) r i miejscem transakcji W. Ot L., którego kopię poświadczoną za zgodność oskarżony złożył w Delegaturze Biura Administracji i Spraw Obywatelskich w D. W. m.st. W..

Odnośnie przedmiotowego samochodu wobec oskarżonego został wydany przez Sąd Rejonowy w Rheinberg w Niemczech nakaz karny z dnia 22.07.2011 r., w którym uznano winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie kradzieży samochodu V. (...) o nr rej. (...) w dniu 15.03.2010 r. lub paserstwa tegoż samochodu w okresie 15.03.2010 do 12.07.2010 r. Wymierzono oskarżonemu karę pieniężną w wysokości 180 stawek dziennych o wartości po 50 euro. Na skutek sprzeciwu oskarżonego wysokość stawki została zmniejszona do 10 euro. Następnie grzywna została rozłożona na raty, które oskarżony nieregularnie spłaca.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 255, 72-74), zeznań świadków: A. J. (k. 703-704), M. J. (k. 742), M. W. (k. 281-283, 29v-30), P. J. (k. 283, 167v), K. K. (k. 361, k. 63v), J. Ł. (k. 434-435) oraz dokumentów:

⚫

notatka urzędowa k. 1, 3;

⚫

protokół przeszukania k. 6-7;

⚫

protokół zatrzymania k. 8-11;

⚫

faktura, umowa, pismo z banku, pismo z banku k. 11;

⚫

protokół przeszukania k. 13-19;

⚫

protokół oględzin k. 22-27;

⚫

protokół zatrzymania rzeczy k. 31-34;

⚫

protokół oględzin k. 36-40;

⚫

dokumenty dot. rejestracji k. 42-59;

⚫

protokół zatrzymania k. 93-96;

⚫

dokumenty dot. rejestracji pojazdu k. 105-155;

⚫

opinia k. 159-161, 164-165;

⚫

opis zmian k. 169-170;

⚫

notatka urzędowa k. 171-172;

⚫

pismo k. 173;

⚫

wniosek wraz z tłumaczeniem k. 196-214;

⚫

dane o karalności k. 218;

⚫

dane o karalności k. 244;

⚫

dokumenty w ramach pomocy prawnej k. 458-556, 586-589, 626-633, 645-650;

⚫

informacja z US k. 612, 717;

⚫

dane o karalności k. 618, 682;

⚫

Dane o karalności k. 672;

⚫

Pismo z Sądu w R. k. 786 wraz z tłumaczeniem k. 791;

⚫

Aktualne dane o karalności z 6.09.2016 r.;

⚫

Pismo oskarżonego wraz z załącznikami datowane na 19.09.2016 r. – data wpływu 20.09.2016 r. (pismo wraz z tłumaczeniem z Sądu niemieckiego z 10.12.2012 r. oraz 4 potwierdzenia wykonania przelewu)

Sąd zważył, co następuje:

oskarżony w pierwszych wyjaśnieniach złożonych w sprawie w dniu 27.05.2010 r., po przedstawieniu mu zarzutów oraz po zatrzymaniu obydwu przedmiotowych samochodów V. (...), przyznał się do tego, że miał naprawiać samochody, ale nie chciał przebijać pól numerowych. Następnie podał, iż samochód V. (...) kupił w lutym (...) w Autokomisie (...) za 6000 zł. Wyjaśnił, iż samochód był rozbity i spalony przód. Oskarżony wyjaśnił, iż kupił ten samochód żeby go naprawić, lecz po zakupie okazało się, że koszt naprawy przewyższałby wartość pojazdu i odstąpił od tego. Wówczas spotkał znajomego J., z którym widywał się okazjonalnie, jak podał znał go tylko z imienia, nigdy nie był u niego w domu. Oskarżony powiedział mu, że kupił rozbity samochód i wtedy J. zaproponował, że pomoże załatwić tę sprawę (k. 73). Według relacji oskarżonego, znajomy o imieniu J. zaproponował oskarżonemu, iż w warsztacie koło P., można będzie przełożyć części z innego samochodu do samochodu oskarżonego. Oskarżony dał J. swój telefon, następnie po upływie około tygodnia czasu J. zabrał na lawecie samochód oskarżonego, bez pozostawienia do siebie jakiegokolwiek kontaktu, informując oskarżonego, iż będzie go to kosztowało 11.000 zł, oskarżony miał czekać na telefon. Po około 2 tygodniach J. przyjechał samochodem „tym golfem” (k. 73). Oskarżony wyjaśnił, że samochód dostał lepsze wyposażenie. J. dał oskarżonemu dokumenty w postaci przeglądu, bo w samochodzie został wymieniony silnik. Oskarżony przyznał, iż przed spotkaniem znał J. słabo, bał się że zabierze mu samochód, ale miał nadzieje że tak nie będzie. Oskarżony nie miał do J. żadnego kontaktu. Istotnym było, że oskarżony przyznał, iż podejrzewał, że części do wymiany w ww. samochodzie, jaką zaproponował mu J. będą pochodzić z kradzieży. Po jakimś czasie J. zadzwonił do oskarżonego z propozycją, aby na podobnych zasadach naprawić drugi samochód. Jak wyjaśnił oskarżony przystał na propozycję i w tym celu zakupił samochód w W. od sprzedawcy z W.. Sprzedawca tego auta dał oskarżonemu niemieckie dokumenty na niską cenę, ale oskarżony kupił ten samochód za 5000 zł, samochód był bardzo rozbity, samochód był powypadkowy jak powiedział oskarżonemu sprzedawca. Oskarżony dostał też od sprzedawcy czystą umowę z k. 18 – czyli rachunek, który po wypełnieniu następnie złożył w Urzędzie Miasta wraz z wnioskiem o rejestrację. Następnie oskarżony wyjaśnił, iż i tym razem J. zabrał samochód do naprawy. Następnie J. wraz z samochodem zwrócił oskarżonemu badanie techniczne. Tym razem również nie zapisywał nr telefonu do J., jak wyjaśnił nie wpadł na to. Za naprawę zapłacił 15000 zł i samochód użytkował.

Wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę tylko w tym zakresie, w jakim oskarżony wskazywał na to, że w procederze legalizacji skradzionych aut współpracował z inną nieustaloną w toku postępowania osobą oraz, że umowę z k. 18 akt sprawy, którą przedstawił w Urzędzie Miasta celem rejestracji samochodu, otrzymał od sprzedawcy samochodu czystą, co wskazuje iż miał świadomość tego, że przedstawiając przedmiotowy rachunek już wypełniony w Urzędzie Miasta, przedstawiał dokument podrobiony. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego stanowiły tylko i wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony w kontekście już poczynionych przez organa ścigania ustaleń w zakresie obydwu zatrzymanych samochodów marki V. (...). Oskarżony miał świadomość, iż obydwa auta pochodziły z kradzieży z N., wiedział że miały przerobione nr vin, które to numery pochodziły z innych zakupionych aut za niewielkie kwoty. Oskarżony dla uwiarygodnienia swojej wersji podawał pewne okoliczności – mianowicie znajomość z J., który zabierał auta zniszczone, a potem zwracał naprawione, zaś oskarżony pomimo, że jak przyznał podejrzewał, że części mogą pochodzić ze skradzionych aut, to jednak nic wiedział i jak podał na początku nie chciał przebijać numerów. Wersji oskarżonego, iż samochód przez niego kupiony z Autokomisu (...) został naprawiony, przeczą zeznania świadka A. J., który był właścicielem tego samochodu i który sprzedał go do Autokomisu. Świadek zeznał, że przedmiotowy samochód gdy go użytkował całkowicie spłonął – „wtopił się w asfalt (…), w środku ten samochód był spalony doszczętnie, koła miał spalone, silnik był potopiony, te plastikowe i aluminiowe elementy” (k. 703), stwierdzono całkowitą szkodę, sprzedał go do Autokomisu za 400 zł zgodnie z okazaną umową k. 48. Sąd ocenił zeznania świadka jako w pełni wiarygodne, albowiem świadek nie miał żadnego interesu, aby podawać nieprawdziwe okoliczności. Szczególnie że zeznania świadka znajdują potwierdzenie w umowie sprzedaży z dnia (...) (k. 48), która opiewa na kwotę 400 zł. Świadek M. J. co prawda nie kojarzył zakupu samochodu od świadka J., ale potwierdził autentyczność faktury z k. 50. Istotnym było, że świadek przyznał, że jego A. skupuje różne auta w tym również spalone, które bądź dalej odsprzedaje lub przeznacza na części. Zeznania tego świadka Sąd również ocenił jako w pełni wiarygodne, wobec braku jakichkolwiek okoliczności, które chociażby wskazywały na to, że świadek podawał okoliczności nieprawdziwe.

Z przedmiotowej zaś faktury z k. 50 wynika, iż w dniu (...) r. oskarżony zakupił przedmiotowy samochód jako uszkodzony za kwotę 900,00 zł, a nie jak wyjaśniał za 6000 zł. Jednocześnie w tym miejscu Sąd ocenił jako wiarygodne obydwa dokumenty – umowę i fakturę, których oryginały znajdują się na k. 11 akt sprawy. Toteż podana przez oskarżonego kwota miała odsunąć podejrzenia z osoby oskarżonego i przenieść je na Autokomis, jakoby oskarżony dokonał zakupu co prawda uszkodzonego auta, ale za kwotę 6000 zł. Powyższe zarazem miało wskazywać, iż oskarżony miał zakupić inne auto niż to które sprzedał do Autokomisu świadek J.. Powyższe jednak wyjaśnienia odnośnie ceny zakupu za 6000 zł w ocenie Sądu są niewiarygodne z dwóch powodów, mianowicie oprócz wyjaśnień oskarżonego na powyższe nic nie wskazuje, zaś Sąd nie znalazł powodów dla jakich miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadków J. i J. oraz dokumentów w postaci umowy i faktury. O tym że oskarżony kupił spalone auto wskazuje także zapis jakiego dokonał na oświadczeniu k. 54, że jedna z tablic rejestracyjnych samochodu V. (...) zaginęła, zaś druga jest „uszkodzona (opalona)”, z doświadczenia życiowego zaś wynika, że spalony samochód marki V. (...) nie przedstawia wartości 6000 zł, bardziej wiarygodną ceną jest niewątpliwie kwota 900 zł wynikając a z faktury. Nadto w tym zakresie przeczy wiarygodności wyjaśnień oskarżonego opisywane przez niego jego własne zachowanie, które należałoby, gdyby faktycznie miało miejsce, uznać za kompletnie nieracjonalne i nierozważne, mianowicie oddanie samochodu zakupionego za 6000 zł osobie w zasadzie obcej, znanej tylko z imienia, do której oskarżony jak twierdził nie miał żadnego kontaktu.

Sąd nie znalazł podstaw również do kwestionowania dokumentów uzyskanych z N. świadczących o faktycznym pochodzeniu obydwu przedmiotowych samochodów, które zostały skradzione na terytorium Niemiec.

Istotnymi dla ustaleń faktycznych były zeznania świadka M. W., który zakupił samochód V. (...) nr rej. (...) od oskarżonego w dniu (...) za 23500,00 zł. Świadek zeznał, iż ogłoszenie znalazł w gazecie, a samochód wyglądał ładnie, ponieważ nie miał żadnych usterek ani śladów przeróbek. Świadek potwierdził, iż na okoliczność zakupu sporządzona została umowa znajdująca się w aktach sprawy na k. 96, podał tez powody dla jakich wpisana została kwota sprzedaży – kupna – 5000 zł oraz dlaczego nie zostały wpisane data sporządzenia oraz kupujący. Sąd nie znalazł żądnych powodów dla jakich należałoby zakwestionować zeznania świadka, szczególnie, że samochód który użytkował został zatrzymany przez Policje i po badaniu przez biegłego okazał się być samochodem skradzionym w N..

Sąd nie znalazł też podstaw do zakwestionowania dokumentu - rachunku wystawionego przez U. (...) w M. w N. potwierdzającego fakt nabycia przez oskarżonego pojazdu V. o nr vin: (...) za kwotę 700 euro w dniu (...)

Jednocześnie jako podrobiony i służący do legalizacji skradzionego auta o nr vin (...), Sąd ocenił rachunek wypełniony na dane S. Z. i datowany na (...) r., albowiem jak sam oskarżony przyznał otrzymał ten rachunek „czysty”, co w oczywisty sposób wskazuje na jego podrobienie, wobec faktu, iż służył następnie do zarejestrowania skradzionego pojazdu, szczególnie wobec istnienia wiarygodnego rachunku wystawionego przez U. (...) w M. w Niemczech. Powyższe uwiarygadnia również, to że w wyjaśnieniach oskarżony podawał, iż przedmiotowy samochód zakupił w W., zaś z przedmiotowego podrobionego rachunku datowanego na (...) r. wynika, iż do transakcji doszło w W. ot L..

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania świadków K. K. i J. Ł., funkcjonariusze Policji przeprowadzających czynności związane z zatrzymaniem pojazdów, albowiem w ocenie Sądu żaden ze świadków nie miał żadnego interesu w tym, aby podawać nieprawdziwe okoliczności w swoich zeznaniach.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynów oskarżonego:

mając na uwadze powyższe w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. Jednocześnie Sąd zważył, iż biorąc pod uwagę całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego możliwym było przypisanie oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu zabronionego w punkcie drugim aktu oskarżenia, jedynie w zakresie czynu zakwalifikowanego z art. art. 270 § 1 kk w zb. z art. 272 kk w zb. z art. 11 §2 kk.

Przepis art. 291 k.k. określa czynność sprawczą jako polegającą na nabyciu przez sprawcę rzeczy uzyskanej w drodze czynu zabronionego, udzieleniu pomocy do zbycia takiej rzeczy, jej przyjęciu lub udzieleniu pomocy w jej ukryciu. Kluczowym jest zatem ustalenie, że dane przedmioty zostały uzyskane w drodze czynu zabronionego. Pojęcie " rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego" obejmuje zatem te rzeczy, które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego przez polską ustawę karną. W sprawie niniejszej niewątpliwie ustalono, iż obydwa przedmiotowe samochody V. (...) pochodziły z dwóch przestępstw kradzieży na terenie Niemiec.

Na gruncie sprawy niniejszej istotnym jest także, że przestępstwo określone w art. 291 k.k. jest przestępstwem umyślnym. Do przypisania sprawcy czynu konieczne jest ustalenie świadomości sprawcy, że rzecz będąca przedmiotem jego działania została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, albo świadomość możliwości pochodzenia tej rzeczy z czynu zabronionego. Wystarczy zatem obiektywne stwierdzenie przestępczego pochodzenia rzeczy oraz ustalenie umyślności działania sprawcy, opartej na świadomości takiego pochodzenia tej rzeczy (wyrok SA w Poznaniu z 23 kwietnia 1996 r., II Aka 46/96, OSA 1997, z. 5, poz. 19).

Przestępstwo stypizowane w art. 272 kk polega z kolei na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby wydającej takie poświadczenie. Przez pojęcie wyłudzenia należy natomiast rozumieć otrzymanie dokumentu zawierającego poświadczenie nieprawdy przez wprowadzenie w błąd osoby składającej owo poświadczenie. Wyłudzenie zakłada zatem podstępny charakter działań sprawcy zmierzającego do uzyskania dokumentu.

Przestępstwo z art. 306 polega na usunięciu, podrobieniu lub przerobieniu znaków identyfikacyjnych, daty produkcji lub daty przydatności towaru lub urządzenia. Jest przestępstwem powszechnym, które polega na umyślności w obu jej odmianach.

W niniejszej sprawie proceder działania oskarżonego przy obydwu przedmiotowych pojazdach, cel z jakim działał oskarżony – dopuszczenie do obrotu pochodzących z kradzieży samochodów – kolejno podejmowane przez niego czynności w celu realizacji tego celu, wskazują w sposób oczywisty, iż oskarżony działał umyślnie, z pełną świadomością tego, że obydwa pojazdy zostały uprzednio skradzione. Co do samochodu z drugiego zarzutu, oskarżony został nawet skazany przez Sąd Rejonowy w Rheinberg w Niemczech nakazem karnym z dnia 22.07.2011 r., w którym uznano winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie kradzieży samochodu V. (...) o nr rej. (...) w dniu 15.03.2010 r. lub paserstwa tegoż samochodu w okresie 15.03.2010 do 12.07.2010 r. Kolejne działania oskarżonego polegające na przerobieniu ich pól numerowych numerami vin pochodzącymi ze zniszczonych pojazdów nabytych przez oskarżonego jedynie w celu uzyskania właśnie oznaczeń identyfikacyjnych. Następnie zaś zarejestrowanie obydwu pojazdów i uzyskanie dowodów rejestracyjnych, które to oskarżony uzyskał wprowadzając w błąd pracownika Urzędu Miasta Stołecznego W. Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w D. W. co do pochodzenia przedmiotowych pojazdów, którzy wydając odpowiednie decyzje działając w błędzie wywołanym przez oskarżonego poświadczyli w nich nieprawdę. Nadto w przypadku samochodu skradzionego na szkodę L. K. oskarżony posłużył się podrobionymi dokumentem w postaci rachunku mającego dokumentować fakt nabycia samochodu od S. Z., czym dodatkowo zrealizował znamiona czynu zabronionego z art. 270 § 1 kk.

Całokształt okoliczności sprawy pozwala przyjąć, że popełniając obydwa zarzucane czyny oskarżony działał umyślnie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez sprzedaż skradzionych pojazdów. Oskarżony w przypadku obydwu przedmiotowych samochodów działał wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną w ramach tego samego modus operandi. W obydwu przypadkach działanie oskarżonego i jego wspólnika polegało to na tym, iż dokonywali zakupu pojazdu zniszczonego za niską kwotę, celem uzyskania dokumentów i numerów VIN. Następnie w uzyskanych za pomocą kradzieży pojazdach dokonywali przerobienia ich numerów identyfikacyjnych, nadając im numery vin pochodzące z samochodów uprzednio zakupionych. Kolejnym zaś etapem działania było wyłudzenie poświadczenia nieprawdy w postaci dowodów rejestracyjnych od pracowników wydziału komunikacji. Reasumując przebieg obydwu zdarzeń wskazuje, że oskarżony działał według wspólnie ustalonego planu działania. Podkreślenia wymaga, że „ Wspólne wykonanie przestępstwa zakłada wyraźne lub milczące porozumienie i wymaga objęcia świadomością podejmowania wspólnych działań przez współdziałających” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 września 2005 r., II AKa 126/05, OSAB 2005/3/27) . O wspólnym działaniu można mówić nie tylko wtedy, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego uzgodnionego czynu zabronionego, ale wykonane przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie. (wyrok SA w Warszawie z dnia 08.05.2013 r., II AKa 126/13, LEX nr 1322731 ).

Jednocześnie wobec treści art. 54 Konwencji Wykonawczej do układu Schengen z dnia 14.06.1985 r. „osoba, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku na obszarze jednej Umawiającej się strony, nie może być ścigana na obszarze innej Umawiającej się Strony za ten sam czyn, pod warunkiem, ze została nałożona i wykonana kara lub jest ona w trakcie wykonywania, lub nie może być już wykonana na mocy przepisów prawnych skazującej Umawiającej się Strony.” oraz tego, że oskarżony D. wykonuje grzywnę nałożoną na niego przez Sąd Rejonowy w Rheinberg, Sąd I instancji zmuszony był ograniczyć czyn zarzucany mu w punkcie drugim aktu oskarżenia jedynie do tych czynności, za które nie był do tej pory skazany. Mianowicie wyłudzenia poświadczenia nieprawdy od pracownika wydziału komunikacji, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd oraz użycie podrobionego dokumentu podczas dokonywania czynności rejestracji pojazdu.

Zachowania przestępcze jakich dopuścił się oskarżony godziły w istotne dobra chronione prawem takich jak prawo do własności, prawidłowość obrotu gospodarczego, wiarygodność dokumentów, ochrona prawidłowego funkcjonowania organów instytucji samorządowych. Stopień szkodliwości społecznej przestępstw popełnionych przez oskarżonego jest zatem bardzo wysoki. O stopniu społecznej szkodliwości czynu decydują okoliczności określone w art. 115§ 2 kk. Są to okoliczności zarówno natury przedmiotowej (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia), jak i podmiotowej (postać zamiaru albo brak zamiaru dokonania czynu zabronionego, motywacja sprawcy).

Przy wymiarze kary Sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 53§1 i 2 kk, a zatem swoim uznaniem, granicami przewidzianymi przez ustawę i uznał, że wyważoną, sprawiedliwą, a zarazem adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości za czyn pierwszy będzie kara roku pozbawienia wolności oraz grzywna w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 80,00 zł, zaś za czyn drugi 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz kara łączna roku pozbawienia wolności. W sprawie niniejszej, Sąd jednocześnie uznał, iż występują okoliczności przemawiające za skorzystaniem z dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. O tym bowiem czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, decydująca jest ocena w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej ( por. Wyrok SA w Katowicach z dnia 26 marca 2009 r. II Aka 42/09, LEX nr 504090, Prok.i Pr.-wkł. 2009/11-12/28, KZS 2009/7-8/68). W związku z powyższym nie znajdując podstaw do izolowania oskarżonych od społeczeństwa, Sąd zastosował na podstawie art. 69 §1 i §2 kk, art. 70 §1 pkt 1 kk - w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw – w zw. z art. 4§1 kk - wobec oskarżonego warunkowe zawieszenie wykonania kary na okres 3 lat próby. W ocenie Sądu takie skazanie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Sąd stoi na stanowisku, iż wobec oskarżonego powyższe przesłanki są spełnione.

W punkcie V sentencji, na podstawie art. 63 §1 kk (w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją kodeksu karnego ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw – w zw. z art. 4§1 kk, uznając iż ta ustawa jest względniejsza dla oskarżonego), Sąd zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu (...) przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równoważny jest dwóm stawkom dziennym grzywny.

Sąd ponadto na podstawie artykułu 627 kpk obciążył oskarżonych opłatą sądową w kwocie 1780,00 zł oraz kwotą 2597,67 zł tytułem pozostałych kosztów sądowych uznając, iż oskarżony jest w stanie owe należności uiścić bez większego uszczerbku.